Η Δόξα του Κόσμου είναι πάντα εκεί.
Αντηχεί και Γιορτάζει.
Αντηχεί και Ελπίζει.
Συνιστά τους Γαλαξίες και τα Σύμπαντα
από τη μία άκρη τους μέχρι την άλλη
Από την πρώτη μου ανάσα ως την τελευταία.
Στραφταλίζει στο Δροσερό Γέλιο των παιδιών
και στα μαλλιά Μου, όταν τα φυσά ο αέρας.
Κινεί τα Δάκρυα, όσων περιμένουν
και το Φου της ανάσας ΜΟΥ.
Χορδίζει τις άρπες, όσων τραγουδούν
κι όσων στο πάτημά τους φυτρώνουν Αστέρια.
Σκουπίζει το Μέτωπο, όσων μοχθούν
και βαστά τα παιδιά, καθώς πηδούν απ' τις μάντρες.
Κάνει το ψωμί ζεστό
και το μάρμαρο κρύο.
Σε Κρατά, όταν λυγίζεις
και Σε Ρίχνει, όταν νομίζεις, πως έφτασες.
Νήμα χρυσό κι αργυρό κι αδαμάντινο.
Δίνει Ζωή στα Όνειρα
και ξεσκεπάζει τους Εφιάλτες.
