Το προφανές

Το προφανές είναι συχνά το πιο καλά κρυμμένο. Μ' απανωτά στρωσίματα θαμμένο, σκεπασμένο από παλιά, τότε που νόμιζε πως είναι ορατό και κατανοητό κι άφηνε τον θυμό του να καλπάσει στ' απέραντα λιβάδια της σοφίας των πολλών, εκεί που θάλλει άφθονο και θεραπευτικό της μιας και μόνης γνώσης το χορτάρι.

Όμως, έρχεται μια στιγμή που κάποιος το εκφράζει με άπλα λόγια.

Στην πραγματικότητα μιλάμε μόνο στους εαυτούς μας, απλώς, μερικές φορές μιλάμε αρκετά φωναχτά και τυγχάνει να μας ακούσουν κι άλλοι. Το δικό μας μήνυμα είναι σαν το νερό στη διψασμένη γη. Ας ποτίσουμε τις ψυχές μας με το Ωραίο, το Καλό και το Αγαθό. 

Δώδεκα Βήματα για να υλοποιήσεις τα όνειρα σου

Όταν ο Τζόζεφ Κάμπελ χρησιμοποίησε την έκφραση ‘ακολούθησε τις ευλογίες σου’, απηχούσε μία σκέψη που φαίνεται να ταιριάζει πολύ αυτό τον καιρό. Στον ‘Αλχημιστή’ αυτή η σκέψη αποκαλούνταν ‘προσωπικός μύθος’.

Ο Alan Cohen, ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς και ομιλητές στην Αμερική, ασχολείται και με αυτό το θέμα. Όταν ρωτά το κοινό στις διαλέξεις του αν είναι απογοητευμένο από τη δουλειά του, το 75% σηκώνει το χέρι του. Ο Cohen έχει δημιουργήσει ένα σύστημα που αποτελείται από 12 βήματα για να βοηθήσει τους ανθρώπους να ανακαλύψουν εκ νέου την ‘’ευλογία‘’ τους :

1. ΠΕΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Σχεδίασε δύο στήλες σε ένα φύλλο χαρτιού. Στην αριστερή στήλη γράψε όλα αυτά που θα ήθελες να κάνεις. Στην άλλη στήλη γράψε όλα όσα κάνεις χωρίς κανέναν ενθουσιασμό. Γράψε σαν να μην πρόκειται να τα διαβάσει κανένας άλλος, και μην λογοκρίνεις τις απαντήσεις σου.

2. ΞΕΚΙΝΑ ΑΡΓΑ, ΑΛΛΑ ΞΕΚΙΝΑ.

Πήγαινε σ” ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο, ψάξε για ένα οικονομικό ταξίδι, πήγαινε να δεις την ταινία που αναβάλλεις συνεχώς, αγόρασε το βιβλίο που επιθυμείς να αγοράσεις. Να είσαι γενναιόδωρος με τον εαυτό σου και θα δεις ότι ακόμα και αυτά τα μικρά βήματα θα αισθανθείς πιο ζωντανός.

3.ΣΤΑΜΑΤΑ ΑΡΓΑ, ΑΛΛΑ ΣΤΑΜΑΤΑ.

Κάποια πράγματα καταναλώνουν όλη σου την ενέργεια. Πρέπει στ’ αλήθεια να πας στη συνεδρίαση της επιτροπής; Είναι αναγκαίο να βοηθήσεις αυτούς που δεν θέλουν να βοηθηθούν; Έχει το αφεντικό σου το δικαίωμα να απαιτεί να παρευρίσκεσαι όπου πηγαίνει και αυτός, πέρα από τις ωράριο της εργασίας σου; Όταν σταματήσεις να κάνεις αυτά που δεν ενδιαφέρεσαι να κάνεις, θα συνειδητοποιήσεις ότι μέχρι τώρα πίεζες περισσότερο τον εαυτό σου, από όσο σου ζητούσαν πραγματικά οι άλλοι.

4. ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΣΟΥ ΤΑΛΕΝΤΑ.

Τι σου λένε οι φίλοι σου πως κάνεις καλά; Τι κάνεις με ευχαρίστηση ακόμα και αν δεν το κάνεις τέλεια; Αυτά τα μικρά κρυφά ταλέντα είναι προάγγελος των μεγάλων απόκρυφων ταλέντων σου.

5. ΞΕΚΙΝΑ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ.

Αν κάτι σου δίνει ευχαρίστηση, μη διστάζεις. Αν αμφιβάλεις, κλείσε τα μάτια σου, φαντάσου ότι πήρες την απόφαση “Α” και δες όλα όσα πρόκειται να σου αποφέρει. Τώρα κάνε το ίδιο με την απόφαση “Β’. Η απόφαση που θα σε κάνει να αισθανθείς ότι συνδέεται περισσότερο με τη ζωή σου, είναι η σωστή-ακόμα και αν δεν είναι η πιο εύκολη.

6.ΜΗ ΒΑΣΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΟΥ ΣΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΟΦΕΛΟΣ.

Το κέρδος θα έρθει αν δουλέψεις πραγματικά με ενθουσιασμό. Το ίδιο βάζο, μπορεί να φτιαχτεί από έναν αγγειοπλάστη που αγαπά αυτό που κάνε, και από κάποιον άλλο που μισεί τη δουλειά του. Θα πουληθεί γρήγορα στην πρώτη περίπτωση, ενώ στη δεύτερη θα μείνει στο ράφι.

7. ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΗ ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ ΣΟΥ.

Η πιο ενδιαφέρουσα δουλειά είναι αυτή που επιτρέπει στον εαυτό σου να είναι δημιουργικός. Ο Einstein είπε: “Δεν έφτασα στην κατανόηση του Σύμπαντος χρησιμοποιώντας απλώς τα μαθηματικά’. Ο Descartes, ο πατέρας της λογικής ανέπτυξε τη μέθοδο του βασιζόμενος στο όνειρο που είχε.

8. ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ Ν’ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΓΝΩΜΗ.

Αν απέρριψες μια ιδέα και αυτό σε ενοχλεί, σκέψου ξανά αυτό που επέλεξες. Μην αγωνίζεσαι ενάντια σε αυτό που σε ευχαριστεί.

9. ΜΑΘΕ ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ.

Μία μέρα την εβδομάδα χωρίς να σκέφτεσαι τη δουλειά, επιτρέπει στο υποσυνείδητό σου να σε βοηθήσει.

10. ΆΦΗΣΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΣΕ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΠΙΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ.

Αν αγωνίζεσαι πάρα πολύ για κάτι χωρίς να έχεις κάποιο αποτέλεσμα, να είσαι πιο ευέλικτος και να ακολουθείς τους δρόμους που σου ανοίγει η ζωή. Αυτό δε σημαίνει ότι εγκαταλείπεις τον αγώνα, ότι γίνεσαι τεμπέλης ή ότι αφήνεις τα πράγματα στα χέρια άλλων. Σημαίνει ότι καταλαβαίνεις πως η δουλειά που γίνεται με αγάπη φέρνει δύναμη, και ποτέ απελπισία.

11. ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ.

Είναι μια προσωπική “γλώσσα’. Να ακούς τη διαίσθηση που έχεις κάθε στιγμή. Ακόμα και αν τα σημάδια δείχνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που σχεδίαζες, ακολούθησε τα. Μερικές φορές μπορεί να πάρεις τη λάθος διαδρομή, αλλά αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μάθεις αυτή την καινούρια γλώσσα.

12.ΤΕΛΟΣ, ΡΙΣΚΑΡΕ!

Οι άνθρωποι που έχουν αλλάξει τον κόσμο, χάραξαν το δρόμο τους μέσα από πράξεις πίστης. Πίστεψε στη δύναμη των ονείρων σου. Ο Θεός είναι δίκαιος. Δεν θα έβαζε στην καρδιά σου μια επιθυμία που δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.

Paulo Coelho

Για να πετάξεις θέλεις δύο φτερά

«Οι επαγγελματίες σαν κι εμένα χρησιμοποιούμε πολύ την ευφυΐα μας, τόσο πολύ μάλιστα που τείνουμε να κοιτάμε τη ζωή μόνο μέσω της διάνοιας, αρνούμενοι έτσι κάθε άλλο μέσο προκειμένου να το κάνουμε αυτό. Αυτό συνήθως κάνει τη ζωή βαρετή και θαμπή και της αφαιρεί τη λάμψη της».

Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η χρήση υπερβολικής ευφυΐας αλλά η μη-χρήση τού συναισθήματος. Το συναίσθημα αγνοείται εντελώς στον πολιτισμό μας κι έτσι χάνεται η ισορροπία και αναπτύσσεται μια μονόπλευρη προσωπικότητα. Αν χρησιμοποιείται και το συναίσθημα, τότε δεν υπάρχει ανισορροπία.

΄Η ισορροπία μεταξύ συναισθήματος και ευφυΐας πρέπει να διατηρείται στην σωστή αναλογία διαφορετικά αρρωσταίνει όλη η προσωπικότητα. Είναι ακριβώς σαν να χρησιμοποιείς το ένα μόνο πόδι. Μπορεί να συνεχίσεις να το χρησιμοποιείς, αλλά δεν πηγαίνεις πουθενά απλώς κουράζεσαι. Πρέπει να χρησιμοποιηθεί και το άλλο πόδι. Το συναίσθημα και η διάνοια είναι σαν δυο φτερά: όταν χρησιμοποιούμε μόνο το ένα φτερό, το αποτέλεσμα θα είναι η απογοήτευση. Τότε δεν πετυχαίνουμε ποτέ την μακαριότητα που έρχεται όταν χρησιμοποιούμε και τα δυο φτερά ταυτόχρονα, με ισορροπία και αρμονία.

Μην φοβάσαι ότι χρησιμοποιείς υπερβολικά την διάνοια. Μόνο όταν χρησιμοποιείς την ευφυΐα, αγγίζεις τα βάθη μόνον εκεί ενεργοποιούνται οι δυνατότητές σου. Διανοητική εργασία δεν σημαίνει ότι χρησιμοποιείται η ευφυΐα σου. Η διανοητική εργασία είναι μόνο επιφανειακή δεν αγγίζει κανένα βάθος, δεν υπάρχει καμιά πρόκληση. Αυτό προκαλεί πλήξη δημιουργεί έργο που δεν είναι απολαυστικό. Η απόλαυση έρχεται πάντα όταν υπάρχει πρόκληση για την ατομικότητά σου και πρέπει να αποδείξεις την αξία σου και να ανταποκριθείς στην πρόκληση. Όταν δέχονται πρόκληση, η ευφυΐα ή το συναίσθημα δημιουργούν και τα δυο τη δική τους μακαριότητα.

Ένας άνθρωπος είναι σχιζοφρενής αν λειτουργεί μόνο ένα μέρος της προσωπικότητάς του και το άλλο είναι νεκρό. Τότε ακόμη και το μέρος που λειτουργεί δεν θα λειτουργεί πραγματικά καλά, γιατί θα είναι εξουθενωμένο. Η προσωπικότητα αποτελεί ολότητα δεν έχει καμιά απολύτως διαίρεση. Για την ακρίβεια, η όλη προσωπικότητα είναι ενέργεια που κυλά. Όταν χρησιμοποιείται η ενέργεια με λογικό τρόπο, γίνεται ευφυΐα, και όταν δεν χρησιμοποιείται με λογικό αλλά με συναισθηματικό τρόπο, γίνεται η καρδιά. Είναι δυο ξέχωρα πράγματα αυτά πρόκειται για την ίδια ενέργεια που κυλά μέσω δυο διαφορετικών διαύλων.

Όταν δεν υπάρχει καθόλου καρδιά αλλά μόνο διάνοια, δεν μπορείς να χαλαρώσεις ποτέ. Χαλάρωση σημαίνει ότι τώρα η ίδια ενέργεια μέσα σου λειτουργεί μέσα από ένα διαφορετικό δίαυλο. Χαλάρωση δεν σημαίνει ποτέ μη-λειτουργία, σημαίνει λειτουργία σε άλλη διάσταση. Τότε η διάσταση που έχει υπερφορτωθεί χαλαρώνει.

Ο άνθρωπος που ακολουθεί συνεχώς διανοητικές επιδιώξεις, δεν χαλαρώνει ποτέ. Δεν διοχετεύει την ενέργεια του σε άλλη διάσταση, κι έτσι ο νους του λειτουργεί συνεχώς μόνο σε μια διάσταση χωρίς να υπάρχει λόγος. Αυτό δημιουργεί πλήξη. Σκέψεις κι άλλες σκέψεις έρχονται και φεύγουν η ενέργεια διαχέεται, πάει χαμένη. Δεν μπορείς να την απολαύσεις αντίθετα, θα απογοητευτείς και θα απηυδύσεις με αυτό το ανώφελο φορτίο. Αλλά ο νους, ή η διάνοια, δεν είναι αυτός που φταίει. Επειδή δεν έχεις προσφέρει μια εναλλακτική διάσταση, επειδή δεν έχει άλλη πόρτα ανοικτή μπροστά της, η ενέργεια περιστρέφεται συνεχώς μέσα σου.

Η ενέργεια δεν μπορεί ποτέ να είναι στάσιμη. Ενέργεια σημαίνει εκείνο που δεν είναι στάσιμο, εκείνο που κυλά συνεχώς. Χαλάρωση δεν σημαίνει ενέργεια που είναι στάσιμη ή που κοιμάται από επιστημονική άποψη, χαλάρωση σημαίνει ότι τώρα η ενέργεια κυλά μέσα από άλλο δίαυλο, από άλλη διάσταση έχει μπει σε ένα άλλο δωμάτιο.

Παρόλο όμως που μπορεί να είναι διαφορετικό το δωμάτιο, αν δεν είναι το ακριβώς αντίθετο τού δωματίου όπου βρισκόσουν πριν, ο νους δεν θα χαλαρώσει. Για παράδειγμα, αν δουλεύεις πάνω σε ένα επιστημονικό πρόβλημα, τότε μπορείς να χαλαρώσεις διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα. Η δουλειά είναι διαφορετική: αν ασχολείσαι με ένα επιστημονικό πρόβλημα, είσαι δραστήριος, σε πολύ αρσενική διαδικασία, ενώ αν διαβάζεις ένα μυθιστόρημα, είσαι παθητικός, πράγμα που είναι πολύ θηλυκή διαδικασία. Παρόλο που χρησιμοποιείς τον ίδιο νου, θα χαλαρώσεις, επειδή χρησιμοποιείται το αντίθετο άκρο τού νου. Δεν λύνεις τίποτε, δεν είσαι δραστήριος είσαι απλώς αποδέκτης, λαμβάνεις κάτι. Η διάσταση είναι η ίδια, εκτός από το ότι αρχίζεις να χρησιμοποιείς το συναίσθημα, το αντίθετο άκρο.

Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν αγαπάμε, δεν συμμετέχει καθόλου η διάνοια. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: το μη λογικό μέρος της προσωπικότητάς μας αρχίζει να δρα. Η ευφυΐα πρέπει να εξισορροπείται από την αγάπη και η αγάπη πρέπει να εξισορροπείται από την ευφυΐα. Κατά κανόνα, την ισορροπία αυτή δεν την βλέπεις πουθενά.

Αν είναι κανείς ερωτευμένος και αρχίσει να αμελεί κάθε διανοητική ασχολία, θα δημιουργήσει πλήξη και αυτό. Ακόμη και η αγάπη μετατρέπεται σε ένταση, αν είναι υπόθεση όλου του εικοσιτετραώρου. Όταν χαθεί η πρόκληση, θα χαθεί και η απόλαυση: θα χαθεί το παιγνίδι και θα γίνει μόνο δουλειά. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει όταν ένας διανοούμενος αμελεί την συναισθηματική πλευρά τής ύπαρξής του.

«Τα δυο αυτά μέρη, οι δυο αυτοί πόλοι, πρέπει να βρίσκονται σε ισορροπία, μόνο τότε γεννιέται το ενοποιημένο, ατομικό ανθρώπινο πλάσμα.»

   The Great Challenge

Πηγή:<http://osholand.blogspot.gr/search/label/%CE%95%CF%86%CF%85%CF%8A%CE%B1>

Για να γίνουμε πιο δυνατοί

Καταρχήν να πιστέψουμε ότι οι δυσκολίες είναι ευκαιρίες για μάθηση. Όταν µια δυσκολία την βλέπεις θετικά, ανακαλύπτεις την αντοχή σου και αποκτάς ικανότητα προσαρμογής και επιβίωσης. Οι στρεσογόνες καταστάσεις µμπορούν να «ξυπνήσουν» μέσα µας ικανότητες που μέχρι τώρα δεν γνωρίζαμε ότι διαθέταμε. Κάθε εμπόδιο είναι µια ευκαιρία, µια δοκιμασία και από κάθε δοκιμασία παίρνουμε ένα μάθημα.

Τα συναισθήματά µας είναι επιλογές µας σε μεγάλο βαθμό. Κάθε σκέψη µας, αυτομάτως φέρνει μαζί της και ένα συναίσθημα. Τι σκέψεις ΕΣΥ επιλέγεις;

Κάποια βήματα για να γίνουμε πιο δυνατοί:

■ Δημιουργία δικτύου φίλων και έμπιστων ανθρώπων. Το να δεχόμαστε βοήθεια και υποστήριξη ατόμων που µας νοιάζονται αυξάνει τις αντοχές µας και µας κάνει πιο δυνατούς.

■ Μιλάμε µε τον εαυτό µας, µε εκείνο το μέρος του που είναι πεσμένο, αγχωμένο, φοβισµένο, σαν να είναι ένα άλλο άτομο και θέλουµε να το βοηθήσουµε. Του επιτρέπουµε να κλάψει, να φωνάξει, να ξεσπάσει.

■ Με γνώµονα ότι δεν µπορούµε να αλλάξουµε τα γεγονότα, αλλάζουµε τον τρόπο που τα ερµηνεύουµε και αντιδρούµε σ’ αυτά. Προσπαθούµε να τα δούµε από λίγο πιο ψηλά, σαν από µια ταράτσα.

■ Αποδεχόµαστε ότι κάποιοι στόχοι δεν µπορούν να πραγµατοποιηθούν. Ανατρέχουµε στο παρελθόν και θυµόµαστε πόσα πράγµατα µας βγήκαν θετικά ενώ ήταν δύσκολο τότε να τα δεχτούµε.

■ Βάζουµε στόχους κατά προτίµηση ρεαλιστικούς. Κάνουµε ένα βήµα την ηµέρα για να πλησιάσουµε αυτό που θέλουµε. Θυµόµαστε χόµπυ που µας αρέσουν. Τα ξαναβάζουµε στη ζωή µας.

■ Αντιδρούµε όσο µπορούµε στις αντίξοες περιστάσεις. Το πρόβληµα, ας µην το λέµε πρόβληµα, ας το λέµε ΘΕΜΑ, δεν εξαφανίζεται δια µαγείας. Αναλαµβάνουµε λοιπόν δράση.

■ Βοηθάµε τους άλλους. Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, βοηθά πολύ. Θυµόµαστε φίλους που µας έχουν ανάγκη. Αυτό θα µας ανεβάσει την αυτοπεποίθηση.

■ Παλεύοντας µε τις δυσκολίες μαθαίνουμε πράγματα για τον εαυτό µας που δεν είχαµε ανακαλύψει. Πολλοί άνθρωποι που έχουν βιώσει τραγικά γεγονότα αναφέρουν ότι έπειτα από αυτά βελτιώθηκε πολύ η σχέση τους µε τον εαυτό τους και τους γύρω τους.

■ Βλέπουµε τον εαυτό µας θετικά. ∆εν κατηγορούµε συνεχώς τον εαυτό µας για ότι µας συµβαίνει.

■ Φροντίζουµε τον εαυτό µας. Ακόµα κι όταν νιώθουµε ότι τα πάντα γύρω καταρρέουν δεν σηµαίνει ότι πρέπει να παραµελούµε τον εαυτό µας. Η ζωή συνεχίζεται, είναι ποίηµα, είναι τραγούδι, είναι όνειρο και µπορούµε να γράψουµε άλλο ποίηµα , άλλο τραγούδι, άλλο όνειρο και άλλη ιστορία.

Στα µάτια του Θεού κανείς στον πλανήτη αυτόν δεν είναι καλύτερος από σένα, από µένα, από µας!

ΠΑΡΘΕΝΟΠΗ ΠΑΡΟΝΤΙ,

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ, ΕΘΕΛΟΝΤΡΙΑ Κ.Ε.Φ.Ι

ΑΣΜΑ ΜΙΚΡΟ

Χάθηκε αυτός ο οδοιπόρος,

είχε συνάξει λίγα φύλλα

ενα κλαδί γεμάτο φως

είχε πονέσει.

και τώρα χάθηκε….

Αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος

Αγγίζει νέους ουρανούς

Η προσευχή του μάχη.

Έαρ μικρό, έαρ βαθύ, έαρ συντετριμμένο.

Νίκος Καρούζος [1926-1990]

(Ποιήματα 1961)

Δείτε πως ήταν η Αθήνα το 1880. Σπάνιο φωτογραφικό υλικό.

Οι φωτογραφίες της Αθήνας του 1880 δείχνουν πως ήταν η πρωτεύουσα έως τις αρχές του 20ου αιώνα.

Τότε που η σημερινή Βουλή ήταν παλάτι.

Η Αθήνα ανακηρύχθηκε επίσημα πρωτεύουσα του νέου Ελληνικού Κράτους στις 18 Σεπτεμβρίου 1834. Μέχρι τότε ήταν μια ερειπωμένη κωμόπολη με πληθυσμό 10.000 κατοίκων.

Το αρχείο με τις σπάνιες φωτογραφίες της Αθήνας ανήκει στον θρυλικό Σύλλογο των Αθηναίων ο οποίος ιδρύθηκε το 1895.

Ακολούθησε η ανοικοδόμηση σημαντικών κτιρίων όπως η Ακαδημία Αθηνών το1859, το Εθνικό Αστεροσκοπείο το 1846, το Εθνικό Μουσείο το1880, το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο το1839, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο το 1864.

Θαυμάστε την Αθήνα του 1880

Το παλάτι (σημερινή Βουλή των Ελλήνων) και η Ακρόπολη. Διακρίνεται στην Ακρόπολη ο πύργος του Σερπεντζέ – ΦΩΤΟ Σύλλογος των Αθηναίων

Το θέατρο του Διονύσου στους πρόποδες της Ακρόπολης – ΦΩΤΟ Σύλλογος των Αθηναίων

Ο Λυκαβηττός και το Θησείο, όπως φαινόταν από το λόφο των Νυμφών – ΦΩΤΟ Σύλλογος των Αθηναίων

Οι στύλοι του Ολυμπίου Διός και η πύλη του Αδριανού, όπως φαινόταν από την Ακρόπολη – ΦΩΤΟ Σύλλογος των Αθηναίων

Τις φωτογραφίες παραχώρησε στο Newsit για αναδημοσίευση ο πρόεδρος του θρυλικού Συλλόγου των Αθηναίων, Ελευθέριος Σκιαδάς. Ο Σύλλογος ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 1895 και λειτουργεί συνεχώς εως σήμερα.

Πηγή: http://diadoseto.blogspot.gr/2013/10/1880.html

Και αν...

Και αν από παντού ακούω το όχι; Εγώ θα επιμένω!

Και αν όλοι με απορρίψουν; Εγώ θα επιμένω. 

Και όταν τα σύννεφα της απογοήτευσης μου σκοτεινιάσουν τους ορίζοντες;

Εγώ θα επιμένω. 

Και αν μου δείχνουν την πόρτα συνεχώς. Εγώ θα επιμένω!

Και αν χλευάζουν το όνειρό μου; Εγώ θα επιμένω!

Και αν θέλουν να με τρομοκρατήσουν με ποινές; Εγώ θα επιμένω!

Και αν με απειλήσουν ότι θα μείνω μόνη, έξω και μακριά από τους δικούς μου;

Εγώ θα επιμένω!

Και αν δεν βλέπω μέλλον γιατί όλοι ανησυχούν και ο φόβος τους μπολιάζει την καρδιά μου; 

Εγώ θα επιμένω!

Γατί μόνο εγώ είμαι κουβαλητής του στόχου μου, μόνο εγώ είμαι υπεύθυνος του σκοπού μου, 

μόνο σε μένα γεννήθηκε το δικό μου όνειρο!

Αν θα πετύχω; Κανείς δεν ξέρει! Αλλά στα σίγουρα θα έχω ζήσει την πιο πλήρη ζωή που μπορώ να φανταστώ!

Ο Όρκος του καπνιστή

Να απαγγελθεί λίγο πριν την πρώτη τζούρα ύστερα

από διακοπή καπνίσματος οποιουδήποτε χρονικού διαστήματος.

Με αυτή τη τζούρα υποδουλώνομαι

σε μια ζωή εθισμού.

Δεν υπόσχομαι ότι θα σε αγαπάω πάντα,

αλλά υπόσχομαι να υπακούω κάθε επιθυμία και

να υποστηρίζω την εξάρτησή μου σε σένα

όσα λεφτά και να κοστίζεις.

Δεν θα αφήσω κανένα σύζυγο,

οικογένεια ή φίλο,

κανένα γιατρό, σύμβουλο υγείας,

εργοδότη ή κρατικό φορέα,

κανένα κάψιμο, δυσοσμία,

βήχα ή βράχνιασμα,

κανένα καρκίνο, εμφύσημα

καρδιακή προσβολή ή εγκεφαλικό,

καμιά απειλή ακρωτηριασμού,

να μας χωρίσει.

Θα σε καπνίζω για πάντα,

από αυτή την ημέρα,

μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος!

Τώρα μπορείς να πάρεις την τζούρα.

 Είσαι ξανά καπνιστής όπως παλιά!

Αν και ένας στους δύο γάμους τελειώνει με διαζύγιο,

η εξάρτηση στο κάπνισμα κρατάει μια ζωή.

Εφόσον ήσουν κάποτε καπνιστής,

όσα χρόνια και να έχουν περάσει από την ημέρα που το έκοψες,

κατάργηση της εξάρτησης είναι αδύνατη.

Άρα μία τζούρα οδηγεί σε μόνιμο υποτροπιασμό.

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΑΛΛΗ ΤΖΟΥΡΑ!

Μετάφραση: Χάρης Κακουλίδης

© Joel Spitzer 1982, 2000

Είπες ποτέ στον ευατό σου μπράβο; Αυτοαξία και μουσική

Γράφει ο

Γιώργος Σακελλαρίδης

διδάκτορας μουσικής παιδαγωγικής

και διευθυντής Χορωδιών.

Κέρασες ποτέ το εαυτό σου;

Του πες μπράβο αξίζεις φίλε μου;

Αν δεν το χεις κάνει κάντο λοιπόν

Και τότε ένα μήνυμα στείλε μου.

Εγώ συχνά τον συγχαίρω που λες

Όταν κάνει κάτι πολύ καλά

Και τον κερνάω συνήθως γλυκό

Κι αυτός καμαρώνει και μου γελά!

Από το βιβλίο, «Παιδικό Τραγούδι

Και Συναισθηματική Αγωγή».

Το «παιχνίδι» της αυτοαξίας, της αξίας δηλαδή που δίνουμε στον εαυτό μας, ξεκινά από τα πρώτα «βήματα» της ζωής μας, και «παίζεται» μέσα στην αγκαλιά της οικογένειας. Αυτά τα πρώτα χρόνια είναι αλήθεια καθοριστικά για το μετέπειτα «άνθισμα» της αυτοεκτίμησης στον «κήπο» της ψυχής μας.

Η «δεύτερη πράξη» της τόνωσης και της ανάπτυξης της αυτοαξίας, αλλιώς της αυτοεκτίμησης, ξεκινά από τη στιγμή που το παιδί εγκαταλείπει την οικογένεια και το σπίτι και μπαίνει στο σχολείο.

Τότε τα πράγματα είναι ίσως πιο δύσκολα απ’ ότι μέσα στην οικογένεια. Κι αυτό γιατί το παιδί μπαίνει σ’ ένα θεσμό - αυτόν του σχολείου- που είναι σχεδιασμένος με σκοπό να «επιβάλει» σκέψεις και συμπεριφορές «αναζήτησης της έγκρισης».

Στο σχολείο το παιδί ζητά την άδεια για να κάνει κάθε τι. Δεν του «επιτρέπεται» να στηρίζεται στην προσωπική του κρίση. Μαθαίνει πώς να «αφήνεται» για να το ελέγχουν. Διδάσκεται πώς να μη σκέφτεται πέρα από τις σχεδιασμένες γνώσεις και πώς να υπακούει.

Το παιδί επιβραβεύεται όταν είναι υπάκουο. Το να ζητά την «έγκριση», και την «άνευ όρων» αποδοχή, θεωρούνται κανόνες επιτυχίας.

Όπως γράφει ο Ντύερ, «Οι μαθητές που είναι ανεξάρτητοι, γεμάτοι αγάπη για τον εαυτό τους, που δεν προσφέρονται για ενοχή κι αγωνία, συστηματικά χαρακτηρίζονται σαν ταραχοποιοί». Βέβαια παιδιά με αγάπη για τον εαυτό τους, σημαίνει παιδιά που εκτιμούν το άτομο τους. Που έχουν επίγνωση της αξίας τους, χωρίς ωστόσο να χρειάζεται να την κοινοποιούν. Που δεν εξαρτούν την αξία τους από τη γνώμη και κυρίως από την «έγκριση» δασκάλων και συμμαθητών.

Αυτοεκτίμηση νιώθει κάποιος όταν είναι αγαπητός από τους άλλους και όταν αισθάνεται ότι τα καταφέρνει καλά σε δραστηριότητες που του ταιριάζουν, γι αυτό και διαλέγει να ασχοληθεί μαζί τους. Είναι σημαντικό όμως να «διδαχτούμε» ότι η αγάπη για τον εαυτό «δεν απαιτεί την αγάπη των άλλων».

Τι γίνεται όμως με την ανάπτυξη ή την «καθήλωση» της αυτοεκτίμησης των παιδιών εκείνων που αισθάνονται ότι δεν αξίζουν ή που εξαρτώνται από την «έγκριση» και την αποδοχή; Στο τι θα μπορούσε να γίνει ίσως απαντήσουμε πιο εύκολα αν προβληματιστούμε αναφορικά με τα παρακάτω ερωτήματα.

Εν πρώτοις, το εκπαιδευτικό προσωπικό των σχολείων ανά τον κόσμο, είναι καταρτισμένο-και σε πιο βαθμό- έτσι που να βοηθά τα παιδιά ώστε να νιώσουν αυτή την εκ των «έσω» αξία; Τα Πανεπιστημιακά παιδαγωγικά και λοιπά συναφή τμήματα και σχολές «εφοδιάζουν» άραγε με τις απαραίτητες γνώσεις Συναισθηματικής Αγωγής» τους μετέπειτα εκπαιδευτικούς;

Ενδιαφέρονται τα σχολικά συστήματα να μάθουν στα παιδιά , αλλά και στους εφήβους ότι δεν πρέπει να εξαρτούν την αξία τους από τη γνώμη και την αποδοχή των άλλων;

Φέρνουν για παράδειγμα στο προσκήνιο της συζήτησης θέματα όπως: αντί να σκέπτεστε ότι όλα πρέπει να τα κάνετε τέλεια, υπάρχει και η λογική να τα κάνετε απλώς όσο καλύτερα μπορείτε;

Μπαίνουν προβληματισμοί όπως: Επειδή η αυτοεκτίμηση σχετίζεται αφενός με το πώς αξιολογούμε εμείς τον εαυτό μας , και αφετέρου με το πώς ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ότι μας αξιολογούν οι άλλοι γύρω μας, αυτό το ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ έχει βάση ή λειτουργούμε με προκαταλήψεις απέναντι ακόμα και στον εαυτό μας;

Κι αν υπάρχει πράγματι βάση στο ότι κάποιοι μας αξιολογούν πιο αρνητικά απ’ ότι θα θέλαμε, μας μαθαίνουν στο σχολείο και στην οικογένεια, ότι δεν πρέπει να συγχέουμε την αυτοαξία μας που είναι δεδομένη, με τη συμπεριφορά των άλλων απέναντι μας;

Γνωρίζουμε ότι είναι αδύνατο να προχωρήσουμε στη ζωή χωρίς να «υποστούμε» πολλές φορές την αποδοκιμασία των άλλων κι ότι η ανάγκη για έγκριση πρέπει να εκλείψει;

Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος έχει το δικαίωμα να προβληματίζεται με την επιμονή αυτών που κατευθύνουν τα εκπαιδευτικά συστήματα, να παραγκωνίζουν τα μαθήματα τέχνης, όπως είναι και το μάθημα της μουσικής.

Μήπως τελικά τα μαθήματα αυτά λόγω της ιδιαίτερης δυναμικής και της ευχαρίστησης που «μεταδίδουν», προσχεδιασμένα χαρακτηρίζονται , θεσμοθετούνται και εφαρμόζονται ως δευτερεύοντα ή ως τριτεύοντα;

Σε τι βαθμό γίνεται αντιληπτό ότι τα μαθήματα τέχνης είναι δυνατόν να γίνουν «γέφυρες» αποδοτικής προσέγγισης θεμάτων όπως είναι και αυτό της τόνωσης της αυτοαξίας των παιδιών και των εφήβων;

Η μουσική για παράδειγμα, κυρίως μέσα από τον μελοποιημένο λόγο, μέσα από το τραγούδι δηλαδή, είναι σε θέση να φέρει στο προσκήνιο με ευχάριστο τρόπο, σημαντικά θέματα όπως αυτό της ενδο-προσωπικής και της δια-προσωπικής νοημοσύνης.

Έτσι μπορεί να γίνεται αιτία καλλιέργειας των ικανοτήτων , να τα πηγαίνουμε καλά με τον εαυτό μας (ενδο-προσωπική νοημοσύνη) και με τους άλλους,(δια- προσωπική νοημοσύνη).

Τραγουδώντας και συζητώντας, στην οικογένεια και στο σχολείο, στίχους όπως:

Κέρασες ποτέ τον εαυτό σου

Του πες μπράβο, αξίζεις φίλε μου…

«ανοίγουμε δρόμους» που οδηγούν τα παιδιά και τους εφήβους, σε μια πιο ισορροπημένη και ευτυχισμένη μελλοντική ζωή, αφού «εξασκούνται» να τα πηγαίνουν καλά με τον εαυτό τους. Οι «καλές σχέσεις» με τον εαυτό όμως , είναι το θεμέλιο για τις «καλές σχέσεις» και με τους άλλους.

Πηγή: <http://www.rodiaki.gr/article.php?id=182759&catid=37&maincatid=1>

Το ζήτημα του ψυχολογικού φόβου και πως να τον αντιμετωπίσετε

Ένας από τους μεγάλους εχθρούς του ανθρώπου είναι ο φόβος. Όσο λιγότερο φόβο έχει κανείς, τόσο περισσότερο υγεία και ψυχική αρμονία θα βιώνει στη ζωή του. Το ουσιαστικό πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι να απαλλαγεί απ’ τον φόβο.

Όταν δεν νιώθεις φόβο για μια κατάσταση, τότε αυτή δεν μπορεί να σε βλάψει. Πρέπει βέβαια να θυμάσαι ότι πολύ συχνά σε καταλαμβάνει ο φόβος με υποσυνείδητο τρόπο, χωρίς δηλαδή να τον αντιλαμβάνεσαι. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάς είναι ότι ο φόβος «μπλοφάρει». Αν τον αντιμετωπίσεις με βάση αυτήν την ενθύμηση, τότε ο φόβος διαλύεται.

Ο φόβος δημιουργείται συνήθως ως προσπάθεια του νου να ελέγξει το μέλλον, το μέλλον για το οποίο το μόνο που ξέρουμε είναι ότι ... δεν υπάρχει!! Αφού το παρελθόν μόνο υπήρξε –δηλαδή δεν υπάρχει σήμερα!- και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα, ο μοναδικός χρόνος, στον οποίο ζούμε την ζωή μας είναι το παρόν!

Ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσετε τους ψυχολογικούς σας φόβους και τα προβλήματα που εκπηγάζουν απ’ αυτούς, είναι να καλλιεργήσετε μεθοδικά την επίγνωση, και την επαφή σας με τον εσωτερικό σας παρατηρητή.

Στην ουσία, όλοι μας γνωρίζουμε, πως ό,τι κι αν κάνουμε, ότι κι αν αισθανθούμε, ό,τι κι αν σκεφτούμε, υπάρχει κάτι μέσα μας, «κάποιος» που παρατηρεί τα πάντα. Αν ο νους μας, αντί να προσπαθεί να ελέγξει μια σκέψη μας με άλλες σκέψεις –που σχεδόν πάντα αφορούν το παρελθόν και το μέλλον, δηλαδή χρονικές περίοδοι που δεν υφίστανται στην ουσία της ζωής μας!- μετακινηθεί σ’ αυτόν τον «παρατηρητή», τότε θα δούμε ότι η ατμόσφαιρα του φόβου εξαφανίζεται, και τη στιγμή που ο φόβος παύει να είναι παρών, σταματάει και η ανάγκη μας για έλεγχο!

Κάποιοι πιστεύουν ότι το αντίθετο συναίσθημα της Αγάπης είναι το μίσος. Αυτό δεν είναι αλήθεια: Ο αντίποδας της Αγάπης είναι ο φόβος!  Φανταστείτε τον εαυτό σας σαν ένα άδειο μπουκάλι. Αν επιλέγετε κατά τη διάρκεια της ζωής σας να γεμίζετε το «μπουκάλι» σας με φόβο, τότε δεν θα περισσεύει καθόλου χώρος για την Αγάπη. Αντίθετα, εάν «ανοίξετε» το «μπουκάλι» σας και το γεμίζετε, σε κάθε ευκαιρία, με Αγάπη, τότε δεν θα υπάρχει καθόλου χώρος μέσα σας για να αναπτυχθεί ο φόβος!

Πηγή: <http://www.aftognosia.gr/2010-07-20-21-40-13/49-to-zitima-tou-psychologikou-phovou-kai-pos-na-ton-antimetopisete.html>

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο.

Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές

το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες-μα ούτε βήμα πίσω. 

Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων

Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία. 

Και πρόσεξε: μην ξεχαστείς ούτε στιγμή. 

Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια

αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την 

ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες

μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα

αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη νύχτα του πολέμου

έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς

εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.

Δεν έχεις καιρό

δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. 

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.

Δε θα διστάσεις.

Θ’ απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου

θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι

για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.

Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.

Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν’ άστρο, να ονειρεύεσαι

είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου

να την ακούς να λέει τα όνειρα της για το μέλλον.

Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις

γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια

μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.

Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου

θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.

Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα

θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο

απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.

Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου

δε θα γερνάς.

Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος

αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουμε στον κόσμο

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.

Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου

θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη

σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.

Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό

να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια

σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον.

Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει

εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Τάσος Λειβαδίτης

Ξεπερνώντας τους εσωτερικούς μας δαίμονες

Γεννήθηκα ελεύθερος. Με την πάροδο του χρόνου και σιγά-σιγά άρχισα να στερούμαι την φυσική αυτή ελευθερία. Θα ρωτήσετε, και με το δίκιο σας, μα τι σόι ελευθερία είχες ως νεογέννητο εφόσον ήσουν υπόχρεος για την επιβίωση σου στους γονείς σου; Είχα την ελευθερία να αισθάνομαι και να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα όπως είναι και όχι μέσα από υπαγορεύσεις, απαγορεύσεις, στερεότυπα και κοινωνικούς συμβιβασμούς. Στις μέρες μας θεωρώ ελευθερία τα δικαιώματα που πηγάζουν από το κοινωνικό συμβόλαιο του Συντάγματος, δηλαδή ελευθερίες του τύπου να εκφράζομαι ελεύθερα κτλ κτλ.

Η αρχική αίσθηση της ελευθερίας που ένοιωθα στην ουσία δεν ήταν ελευθερία αλλά φυσικότητα. Με τον καιρό και όσο μεγάλωνα μου βάζανε κανόνες, πώς να μιλάω, πώς να ντύνομαι, πώς να τρώω, πώς να σέβομαι τους μεγαλύτερους ή τους θεσμικούς, τι να διαβάζω, τι εθνικότητας είμαι, πώς να ευχαριστώ τους άλλους, πώς να ξεχωρίζω κ.ο.κ. Αυτοί οι κανόνες, χωρίς να το καταλάβω, έγιναν Εγώ! Διαμόρφωσαν αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «χαρακτήρας». Έγιναν όλοι αυτοί οι κανόνες το μέσα μου και το έξω μου. Δηλαδή σύμφωνα με την εσωτερική μου διαμόρφωση έβλεπα και το περιβάλλον μου. Ήμουν λυπημένος, έβλεπα γύρω μου θλίψη, ήμουν χαρούμενος και έβλεπα ευτυχία, ήμουν θυμωμένος και έβλεπα μίσος. Άρχισα δηλαδή να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια. Αλλά όπως είπαμε τα ¨ιδίων¨ μου δεν ήταν δικά μου, δεν ήταν το φυσικό μου, ήταν διαμορφωμένα από τους κανόνες.

Η τωρινή μου κατάσταση, το Εγώ μου απέχει χρόνια από την ελεύθερη μου νιότη. Τώρα είμαι ο χαρακτήρας μου. Ένα πέτασμα δημιουργήθηκε που ξεχωρίζει το μέσα από το έξω και με προφυλάσσει. Τα ηνία της περιφρούρησης του επίκτητου χαρακτήρα μου πήρε το μυαλό μου. Η σκέψη μου πλέον ανεξέλεγκτη από μένα δουλεύει ακατάπαυστα δημιουργώντας τις κατάλληλες και ιδεατές συνθήκες για να υπάρχει το μόρφωμα μου, ο χαρακτήρας μου. 

Κάπου βαθιά μέσα μου αισθάνομαι αυτή την φαυλότητα, ότι αυτό που δείχνω και πασχίζω για να το δείξω έτσι, στην ουσία δεν είμαι εγώ. Τι είναι αυτό που με αποτρέπει από την αποδοχή της κατάστασης μου; Είναι αυτοί οι δαίμονες που με κρατάνε ξύπνιο τα βράδια και κοιμισμένο την ημέρα. Είναι αυτοί οι δαίμονες που προσπαθούν να συντηρήσουν το ψέμα. Ένα ψέμα το οποίο δεν πρέπει να το αντιληφθούν οι άλλοι, αλλά ούτε και γω! Δεν φοβάμαι τους γύρω μου μόνο, αλλά ενδόμυχα φοβάμαι και ντρέπομαι για την κατάσταση μου. Θέλω να αλλάξω, θέλω να ξεφύγω από την ματαιότητα τούτη, αλλά και δεν ¨θέλω¨. Αυτή την άρνηση και αυτόν τον δισταγμό τον θρέφει η σκέψη. «Μα πώς να αλλάξω τόσα χρόνια πορεύτηκα έτσι! Και αν η άλλη κατάσταση δεν είναι καλή;». Έτσι η σκέψη έχει βρει ένα τέχνασμα να με κρατά σε λήθαργο, την ευχαρίστηση. Αισθάνομαι όμορφα όταν με επιβραβεύουν για αυτό που δείχνω ότι είμαι. Αυτή η αγαλλίαση είναι βάλσαμο αλλά και μπούσουλας που λέει ότι σωστά πράττω, σωστά έχω διαμορφωθεί. 

Η ευχαρίστηση αυτή που εισπράττω μου προσφέρει μια γαλήνη ψευδεπίγραφη αλλά και μία ασφάλεια. Στην αναζήτηση της ασφάλειας κλείνομαι όλο και πιο πολύ στο καβούκι μου αλλά λαθεμένα πιστεύω πως ανοίγομαι. Ανοίγομαι σε νέους κοινωνικούς κύκλους όπου μέσα από αυτούς ψάχνω την επιβεβαίωση του πλαστού χαρακτήρα μου. Η ευχαρίστηση που αισθάνομαι ποτέ δεν είναι χείμαρρος, είναι τζούρες μικρές και όλο και επιζητώ την επανάληψη τους και όσο επαναλαμβάνεται  τόσο φθίνει σε ένταση. Τότε είναι που βρίσκει την κερκόπορτα ανοιχτή ο φόβος και εισχωρεί. Φοβάμαι πως δεν θα επαναληφθεί η αίσθηση της ευχαρίστησης που λαμβάνω ως επισφράγισμα του διαμορφωμένου μου χαρακτήρα και συνεπώς θα μου αποκαλυφθεί το ψέμα μου μέσα στο οποίο με βάλανε να ζω. Μπερδεμένα πράματα! Εκεί όμως πατάει η σκέψη. Δώσε στη σκέψη μπέρδεμα και αυτή θα παίζει στην έδρα της! Δώσε στην σκέψη τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας θα παίζει και με τον δωδέκατο παίχτη!

Όλη αυτή η ατέρμονη κατάσταση με ρουφάει, με στραγγίζει από κάθε απόθεμα ενέργειας που έχω. Πρέπει να μοχθήσω να απαλλαγώ από αυτήν. Το πρώτο μου βήμα θα πρέπει να είναι αυτό της αποδοχής. Να αποδεχτώ και να παραδεχτώ την ύπαρξη της κατάστασης αυτής. Πρέπει να δώσω χρόνο για να το αποδεχτώ. Όχι από αύριο αλλά τώρα, πρέπει να δώσω χρόνο σιωπής και ηρεμίας ώστε να ανακτήσω δυνάμεις για τον ανήφορο της αλλαγής. Μένοντας σιωπηλός θα ακούσω το βαθύτερο μου κέντρο, θα έρθω σε επαφή με αυτό που πριν έλεγα φυσικότητα.  Μέσα από την σιωπή θα αρχίσω να αισθάνομαι τον παλμό των γύρω μου και θα αντιλαμβάνομαι περισσότερα από ότι με τον λόγο και αυτό γιατί θα δω ότι οι άλλοι είναι σαν εμένα, ίδιοι. Πριν δεν μπορούσα να αντιληφθώ εμένα, πώς θα μπορούσα τους άλλους;

Μετά την αποδοχή πρέπει να μάθω να αγαπώ πραγματικά τον εαυτό μου, αλλιώς πώς θα αγαπήσω ειλικρινά τους γύρω μου; Θα πρέπει να ξεκαθαρίσω μέσα μου την ανάγκη από την αγάπη. Αγαπώ άδολα τους γύρω μου ή μέσα από την ανάγκη μου τους έχω κοντά και από την συχνή επαφή και την πάροδο του χρόνου ξέχασα ότι μου καλύπτουν κάποιους φόβους και πλανώμαι πως τους αγαπώ; Μήπως έχω μπερδέψει την αποδοχή από τους άλλους του φαλκιδευμένου μου Εγώ και αυτή την αποδοχή την εκλαμβάνω ως αγάπη; Οι απαντήσεις αυτές θα με οδηγήσουν στην αυτογνωσία και όχι οι αναγνώσεις εκατοντάδων βιβλίων που μου αποσπούν την προσοχή και ξεκλειδώνουν και πάλι την κερκόπορτα. Τότε το είδωλο μου δεν θα είναι το επιφανειακό, το φθαρτό, το πρόσκαιρο αλλά αυτό το άδολο, το αθώο, το ενάρετο όμοιο των συνανθρώπων μου, αυτή είναι η έννοια της αυτογνωσίας. Πρέπει μέσα από την αυτογνωσία να αντιληφθώ το μάταιο της φιλοδοξίας να γίνω κάτι καλύτερο από αυτό που είμαι. Πρέπει να γίνω αυτό που είμαι. Και πώς θα γίνει αυτό; Αφαιρώντας τους φλοιούς της μορφοποίησης από τους τόσους κανόνες που έχω εισαγάγει στην κατά τα άλλα απλή ζωή. Δηλαδή πρέπει να αφαιρώ, όχι να προσθέτω.

Κάπως έτσι θα φτάσω στο κέντρο μου, κάπως έτσι θα φτάσω στο πριν μου. Για να φτάσω όμως θα πρέπει με θάρρος και χωρίς αμφιβολίες να αφεθώ στο ποτάμι της αυτοανακάλυψης. Θα πρέπει να απαγκιστρωθώ από όλες μου τις προκαταλήψεις, όλα μου τα πιστεύω, όλες μου τις κρίσεις, όλες μου τις επικρίσεις. Και έτσι με καθαρή ματιά αλλά και αδειανό χώρο μέσα μου θα μπορέσω να γεμίσω με το νέο, το καθαρό το αιθέριο, το σύμπαν όλο, δηλαδή τον νέο Εμένα. Όταν πάρω όλο το βάρος της ευθύνης για την κατάσταση μου χωρίς να το απεμπολώ τότε θα βρω γαλήνη. Μια γαλήνη που θα προέρχεται από την συνειδητοποίηση ότι αφού εγώ φταίω γι αυτό που έγινα, εγώ μπορώ να με ξανά αλλάξω!

 Πηγή: <http://nekthl.blogspot.gr/2013/10/blog-post.html>

Η γωνιά του παιδιού

Παιχνίδια και κουίζ για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο ιστότοπος αυτός της Ε.Ε. για τα δικαιώματα του παιδιού απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους σαν ΕΣΕΝΑ! Παίξε παιχνίδια, δες βίντεο και κόμικς και μάθε ποια είναι τα δικαιώματά σου. Μπορείς ακόμα να μάθεις με ποιον πρέπει να επικοινωνήσεις στη χώρα σου, αν κρίνεις ότι κάποιοι δεν σου συμπεριφέρονται σωστά. Ο Όλι, η Άννα και η παρέα τους θα σε βοηθήσουν να τα μάθεις όλα!

σύνδεσμος: <http://europa.eu/kids-corner/index_el.htm>

Πολλές φορές...

«Η ασθένεια είναι μια σύγκρουση μεταξύ της προσωπικότητας και της ψυχής». Bach.

Πολλές φορές...

Το κρυολόγημα στάζει όταν ο οργανισμός δεν κλαίει.

Ο πονόλαιμος φράζει όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει τις αγωνίες.

Το στομάχι καίει όταν ο θυμός δεν μπορεί να βγει.

Ο διαβήτης εισβάλει όταν η μοναξιά πονάει.

Το σώμα παχαίνει όταν η δυσαρέσκεια πιέζει.

Ο πονοκέφαλος καταθλίβει όταν αυξάνουν οι αμφιβολίες.

Η καρδιά χαλαρώνει όταν το νόημα της ζωής φαίνεται να τελειώνει.

Οι αλλεργίες συμβαίνουν όταν η τελειομανία είναι ανυπόφορη.

Τα νύχια σπάνε όταν απειλούνται οι άμυνες.

Το στήθος σφίγγει όταν η υπερηφάνεια σκλαβώνει.

Η πίεση αυξάνει όταν ο φόβος φυλακίζεται.

Οι νευρώσεις παραλύουν όταν το εσωτερικό παιδί τυραννάει.

Ο πυρετός θερμαίνει όταν οι άμυνες εκρήγνουν τα όρια της ανοσίας.

Τα γόνατα πονούν όταν η υπερηφάνεια είναι άκαμπτη.

Ο καρκίνος σκοτώνει εάν δεν συγχωρείς ή/και έχεις κουραστεί "να ζουν".

Και οι σιωπηλοί σου πόνοι; Πως μιλάνε στο σώμα σου;

Η ασθένεια δεν είναι κακό. Θα σου πει ότι έχεις πάρει λάθος δρόμο. 

Φαίνεται ωραίο να μοιραστούμε αυτό το μήνυμα.

Ο δρόμος προς την ευτυχία δεν είναι ευθύς. 

Υπάρχουν καμπύλες που ονομάζονται ΛΑΘΗ, 

φανάρια που λέγονται ΦΙΛΟΙ, 

φώτα που ονομάζονται ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ,

κι όλα γίνονται, αν έχεις:

ένα ανταλλακτικό που ονομάζεται ΑΠΟΦΑΣΗ,

μια ισχυρή μηχανή που ονομάζεται ΑΓΑΠΗ, 

μια καλή ασφάλιση που ονομάζεται ΠΙΣΤΗ, 

άφθονο καύσιμο που ονομάζεται ΥΠΟΜΟΝΗ, 

αλλά πάνω απ’ όλα έναν έμπειρο οδηγό που ονομάζεται ΘΕΟΣ.

* Άρθρο από την εφημερίδα του νοσοκομείου του Nelson Torres,(Ψυχίατρος στη Βενεζουέλα).

πηγή: http://youtu.be/Mcq1-aX0qp8

Άσε με...

Άσε με να παίξω λίγο ακόμα

περνάει η ζωή και μεγαλώνω

Άσε με να τρέξω λίγο ακόμα

υπάρχουν δρόμοι που δεν πρόλαβα να τρέξω

Άσε με να γελάσω λίγο ακόμα

σκληραίνει ο κόσμος και το γέλιο λιγοστεύει

Άσε με να ονειρευτώ λίγο ακόμα

στα όνειρά μου οι χειμώνες ξεθυμαίνουν

Άσε με να εμπιστευτώ λίγο ακόμα

φοβούνται οι άνθρωποι και μένουνε μονάχοι

Άσε με να ελπίζω λίγο ακόμα

πως θα'ρθει η μέρα που ο κόσμος θα μονιάσει

Άσε με

Λίγο ακόμα

Να θυμάμαι πώς θέλω να ζήσω ... !

Στέβη Σαμέλη

Πηγή: http://samelistevi.blogspot.gr/2010/10/blog-post.html

12 σκληρές αλήθειες που θα σε βοηθήσουν να ωριμάσεις

Καθώς κοιτάς πίσω στη ζωή σου, θα συνειδητοποιήσεις ότι πολλές φορές όταν νόμιζες ότι είχες χάσει κάτι καλό, στην πραγματικότητα κατευθυνόσουν προς κάτι καλύτερο. Δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα.

Μερικές φορές πρέπει απλά να χαλαρώσεις και να έχεις πίστη ότι τα πράγματα θα πάνε καλά. Πήγαινε σιγά-σιγά και άσε τη ζωή να κυλήσει. Επειδή, μερικές φορές, οι αλήθειες που δεν μπορείς να αλλάξεις, καταλήγουν να αλλάζουν αυτές εσένα και να σε βοηθάνε να ωριμάσεις.

Διάβασε παρακάτω δώδεκα τέτοιες αλήθειες.

1. Όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Είναι τρελό πως καταλήγεις πάντα εκεί που προορίζεσαι να είσαι πως, ακόμα και οι πιο τραγικές και αγχωτικές καταστάσεις τελικά σε διδάσκουν σημαντικά μαθήματα που ποτέ δεν είχες ονειρευτεί ότι θα είχες την ευκαιρία να μάθεις. Να θυμάσαι, πολλές φορές, όταν τα πράγματα καταρρέουν, στην πραγματικότητα βρίσκουν επιτέλους τη θέση τους.

2. Δεν μπορείς να αρχίσεις να βρεις τον αληθινό σου εαυτό, πριν χαθείς σε αυτό τον κόσμο. Το να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις χαθεί είναι το πρώτο βήμα για να ζήσεις τη ζωή που θέλεις. Το δεύτερο βήμα είναι να αφήσεις τη ζωή που δεν θέλεις. Το να κάνεις μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου είναι αρκετά τρομαχτικό. Αλλά ξέρεις τι είναι ακόμα πιο τρομαχτικό; Το να μετανιώνεις. Το όραμα χωρίς δράση είναι ονειροπόληση και η δράση χωρίς όραμα είναι ένας εφιάλτης. Η καρδιά σου είναι ελεύθερη, έχε το θάρρος να την ακολουθήσεις.

3. Είναι συνήθως ο πιο βαθύς πόνος που σε κάνει να αναπτύξεις πλήρως τις δυνατότητες σου. Είναι οι τρομαχτικές, αγχωτικές επιλογές που καταλήγουν να είναι οι πιο αξιόλογες. Χωρίς πόνο, δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή. Αλλά να θυμάσαι, ο πόνος, όπως ακριβώς και τα πάντα στη ζωή, έχει ως στόχο να μάθεις από αυτόν και στη συνέχεια να αφεθείς ελεύθερος.

4. Μια από τις δυσκολότερες αποφάσεις που θα αντιμετωπίσεις ποτέ στη ζωή σύμφωνα με το alexiptoto είναι το αν θα φύγεις μακριά ή θα κάνεις άλλο ένα βήμα προς τα εμπρός. Αν πιάσεις τον εαυτό σου σε ένα κύκλο να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον ή να προσπαθείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου εναντίον κάποιου που προσπαθεί να σε αλλάξει, φύγε μακριά. Αλλά, αν κυνηγάς ένα όνειρο, κάνε άλλο ένα βήμα. Και μην ξεχνάς ότι μερικές φορές αυτό το βήμα θα σε κάνει να τροποποιήσεις το όνειρο σου ή να σχεδιάσεις ένα νέο – είναι εντάξει να αλλάξεις γνώμη ή να έχεις περισσότερα από ένα όνειρα.

5. Θα πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου πρώτα. Πριν γίνεις φίλος με άλλους, θα πρέπει να είσαι φίλος του εαυτού σου. Πριν αρχίσεις να διορθώνεις τους άλλους, θα πρέπει να διορθώσεις τον εαυτό σου. Πριν κάνεις τους άλλους χαρούμενους, θα πρέπει να κάνεις τον εαυτό σου χαρούμενο. Δεν λέγεται εγωισμός αυτό, λέγεται προσωπική ανάπτυξη. Μόλις βρεις μια ισορροπία μέσα σου, μπορείς να ισορροπήσεις και τον κόσμο γύρω σου.

6. Μια από τις μεγαλύτερες ελευθερίες είναι το να μην νοιάζεσαι για το τι σκέφτονται όλοι οι άλλοι για εσένα. Όσο ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα, τους ανήκεις. Μόνο όταν δεν απαιτείς έγκριση από οποιονδήποτε άλλο εκτός του εαυτού σου μπορείς να ανήκεις σε εσένα.

7. Μπορεί να χρειαστεί να μείνεις για λίγο μόνος πριν συνειδητοποιήσεις ότι, αν και τα αντικείμενα από τις αποτυχημένες σχέσεις σου μπορεί να μην μοιράστηκαν ισόποσα, τα ζητήματα που κατέστρεψαν τις σχέσεις πιθανόν μοιράστηκαν. Γιατί, πως μπορείς να σταθείς μόνος σου με αυτοπεποίθηση ή να δεις τα ίδια ζητήματα στην νεότερη σχέση σου και να μην συνειδητοποιείς τα σπασμένα κομμάτια που σου ανήκουν; Το να συνειδητοποιείς τα ζητήματα σου και να τα αντιμετωπίζεις, θα σε κάνει πολύ πιο ευτυχισμένο άτομο μακροπρόθεσμα, από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.

8. Το μόνο πράγμα που μπορείς να ελέγξεις απόλυτα είναι το πώς θα αντιδράσεις στα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Όσο περισσότερο μπορείς να προσαρμοστείς στις καταστάσεις της ζωής, τόσο πιο ψηλά θα ανεβαίνεις και τόσο πιο γρήγορα θα είσαι σε θέση να ανακάμψεις από τις πτώσεις.

9. Κάποιοι άνθρωποι θα σου πουν ψέματα. Να θυμάσαι, ένας ειλικρινής εχθρός είναι καλύτερος από ένα φίλο που ψεύδεται. Δείξε λιγότερη προσοχή σε αυτά που οι άνθρωποι λένε και περισσότερη προσοχή σε αυτά που κάνουν. Οι ενέργειες τους θα σου δείξουν την αλήθεια, η οποία θα σε βοηθήσει να μετρήσεις την πραγματική ποιότητα της σχέσης σας σε μια μακροπρόθεσμη βάση.

10. Αν επικεντρωθείς σε αυτά που δεν έχεις, ποτέ δεν θα έχεις αρκετά. Αν είναι ευγνώμων για αυτά που έχεις, θα καταλήξεις να έχεις ακόμα περισσότερα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται ούτε στις ιδιοκτησίες, ούτε στο χρυσό. Η ευτυχία κατοικεί στη ψυχή. Η αφθονία δεν είναι το πόσα έχεις, είναι το πώς αισθάνεσαι για αυτά που έχεις. Όταν παίρνεις τα πράγματα για δεδομένα, η ευτυχία φεύγει μακριά.

11. Ναι, έχεις αποτύχει στο παρελθόν. Αλλά μην κρίνεις τον εαυτό σου από το παρελθόν, δεν ζεις εκεί πια. Απλά επειδή δεν είσαι εκεί που θα ήθελες να είσαι σήμερα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα είσαι εκεί κάποια μέρα. Μπορείς να μετατρέψεις τα πάντα γύρω σου εν ριπή οφθαλμού κάνοντας μια απλή επιλογή – να σηκωθείς, να προσπαθήσεις ξανά, να αγαπήσεις και πάλι, να ζήσεις ξανά και να ονειρευτείς ξανά.

12. Ναι, τα πάντα θα πάνε καλά. Ίσως όχι σήμερα, αλλά τελικά. Θα υπάρξουν στιγμές που φαίνεται ότι όλα όσα θα μπορούσαν να πάνε στραβά, πάνε στραβά. Και μπορεί να νιώθεις σαν να είσαι κολλημένος εκεί για πάντα, αλλά δεν θα είσαι. Σίγουρα, ο ήλιος σταματάει να λάμπει κάποιες φορές και μπορεί να βρεθείς σε μια τεράστια καταιγίδα ή δύο, αλλά τελικά ο ήλιος θα βγει και θα λάμψει και πάλι. Μερικές φορές εξαρτάται από εμάς, να μείνουμε όσο το δυνατόν πιο θετικοί γίνεται ώστε να καταφέρουμε να δούμε και πάλι τις ακτίνες του ήλιου μέσα από τα σύννεφα.

Πηγή: http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/08/12_20.html