Είπες ποτέ στον ευατό σου μπράβο; Αυτοαξία και μουσική

Γράφει ο

Γιώργος Σακελλαρίδης

διδάκτορας μουσικής παιδαγωγικής

και διευθυντής Χορωδιών.

Κέρασες ποτέ το εαυτό σου;

Του πες μπράβο αξίζεις φίλε μου;

Αν δεν το χεις κάνει κάντο λοιπόν

Και τότε ένα μήνυμα στείλε μου.

Εγώ συχνά τον συγχαίρω που λες

Όταν κάνει κάτι πολύ καλά

Και τον κερνάω συνήθως γλυκό

Κι αυτός καμαρώνει και μου γελά!

Από το βιβλίο, «Παιδικό Τραγούδι

Και Συναισθηματική Αγωγή».

Το «παιχνίδι» της αυτοαξίας, της αξίας δηλαδή που δίνουμε στον εαυτό μας, ξεκινά από τα πρώτα «βήματα» της ζωής μας, και «παίζεται» μέσα στην αγκαλιά της οικογένειας. Αυτά τα πρώτα χρόνια είναι αλήθεια καθοριστικά για το μετέπειτα «άνθισμα» της αυτοεκτίμησης στον «κήπο» της ψυχής μας.

Η «δεύτερη πράξη» της τόνωσης και της ανάπτυξης της αυτοαξίας, αλλιώς της αυτοεκτίμησης, ξεκινά από τη στιγμή που το παιδί εγκαταλείπει την οικογένεια και το σπίτι και μπαίνει στο σχολείο.

Τότε τα πράγματα είναι ίσως πιο δύσκολα απ’ ότι μέσα στην οικογένεια. Κι αυτό γιατί το παιδί μπαίνει σ’ ένα θεσμό - αυτόν του σχολείου- που είναι σχεδιασμένος με σκοπό να «επιβάλει» σκέψεις και συμπεριφορές «αναζήτησης της έγκρισης».

Στο σχολείο το παιδί ζητά την άδεια για να κάνει κάθε τι. Δεν του «επιτρέπεται» να στηρίζεται στην προσωπική του κρίση. Μαθαίνει πώς να «αφήνεται» για να το ελέγχουν. Διδάσκεται πώς να μη σκέφτεται πέρα από τις σχεδιασμένες γνώσεις και πώς να υπακούει.

Το παιδί επιβραβεύεται όταν είναι υπάκουο. Το να ζητά την «έγκριση», και την «άνευ όρων» αποδοχή, θεωρούνται κανόνες επιτυχίας.

Όπως γράφει ο Ντύερ, «Οι μαθητές που είναι ανεξάρτητοι, γεμάτοι αγάπη για τον εαυτό τους, που δεν προσφέρονται για ενοχή κι αγωνία, συστηματικά χαρακτηρίζονται σαν ταραχοποιοί». Βέβαια παιδιά με αγάπη για τον εαυτό τους, σημαίνει παιδιά που εκτιμούν το άτομο τους. Που έχουν επίγνωση της αξίας τους, χωρίς ωστόσο να χρειάζεται να την κοινοποιούν. Που δεν εξαρτούν την αξία τους από τη γνώμη και κυρίως από την «έγκριση» δασκάλων και συμμαθητών.

Αυτοεκτίμηση νιώθει κάποιος όταν είναι αγαπητός από τους άλλους και όταν αισθάνεται ότι τα καταφέρνει καλά σε δραστηριότητες που του ταιριάζουν, γι αυτό και διαλέγει να ασχοληθεί μαζί τους. Είναι σημαντικό όμως να «διδαχτούμε» ότι η αγάπη για τον εαυτό «δεν απαιτεί την αγάπη των άλλων».

Τι γίνεται όμως με την ανάπτυξη ή την «καθήλωση» της αυτοεκτίμησης των παιδιών εκείνων που αισθάνονται ότι δεν αξίζουν ή που εξαρτώνται από την «έγκριση» και την αποδοχή; Στο τι θα μπορούσε να γίνει ίσως απαντήσουμε πιο εύκολα αν προβληματιστούμε αναφορικά με τα παρακάτω ερωτήματα.

Εν πρώτοις, το εκπαιδευτικό προσωπικό των σχολείων ανά τον κόσμο, είναι καταρτισμένο-και σε πιο βαθμό- έτσι που να βοηθά τα παιδιά ώστε να νιώσουν αυτή την εκ των «έσω» αξία; Τα Πανεπιστημιακά παιδαγωγικά και λοιπά συναφή τμήματα και σχολές «εφοδιάζουν» άραγε με τις απαραίτητες γνώσεις Συναισθηματικής Αγωγής» τους μετέπειτα εκπαιδευτικούς;

Ενδιαφέρονται τα σχολικά συστήματα να μάθουν στα παιδιά , αλλά και στους εφήβους ότι δεν πρέπει να εξαρτούν την αξία τους από τη γνώμη και την αποδοχή των άλλων;

Φέρνουν για παράδειγμα στο προσκήνιο της συζήτησης θέματα όπως: αντί να σκέπτεστε ότι όλα πρέπει να τα κάνετε τέλεια, υπάρχει και η λογική να τα κάνετε απλώς όσο καλύτερα μπορείτε;

Μπαίνουν προβληματισμοί όπως: Επειδή η αυτοεκτίμηση σχετίζεται αφενός με το πώς αξιολογούμε εμείς τον εαυτό μας , και αφετέρου με το πώς ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ότι μας αξιολογούν οι άλλοι γύρω μας, αυτό το ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ έχει βάση ή λειτουργούμε με προκαταλήψεις απέναντι ακόμα και στον εαυτό μας;

Κι αν υπάρχει πράγματι βάση στο ότι κάποιοι μας αξιολογούν πιο αρνητικά απ’ ότι θα θέλαμε, μας μαθαίνουν στο σχολείο και στην οικογένεια, ότι δεν πρέπει να συγχέουμε την αυτοαξία μας που είναι δεδομένη, με τη συμπεριφορά των άλλων απέναντι μας;

Γνωρίζουμε ότι είναι αδύνατο να προχωρήσουμε στη ζωή χωρίς να «υποστούμε» πολλές φορές την αποδοκιμασία των άλλων κι ότι η ανάγκη για έγκριση πρέπει να εκλείψει;

Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος έχει το δικαίωμα να προβληματίζεται με την επιμονή αυτών που κατευθύνουν τα εκπαιδευτικά συστήματα, να παραγκωνίζουν τα μαθήματα τέχνης, όπως είναι και το μάθημα της μουσικής.

Μήπως τελικά τα μαθήματα αυτά λόγω της ιδιαίτερης δυναμικής και της ευχαρίστησης που «μεταδίδουν», προσχεδιασμένα χαρακτηρίζονται , θεσμοθετούνται και εφαρμόζονται ως δευτερεύοντα ή ως τριτεύοντα;

Σε τι βαθμό γίνεται αντιληπτό ότι τα μαθήματα τέχνης είναι δυνατόν να γίνουν «γέφυρες» αποδοτικής προσέγγισης θεμάτων όπως είναι και αυτό της τόνωσης της αυτοαξίας των παιδιών και των εφήβων;

Η μουσική για παράδειγμα, κυρίως μέσα από τον μελοποιημένο λόγο, μέσα από το τραγούδι δηλαδή, είναι σε θέση να φέρει στο προσκήνιο με ευχάριστο τρόπο, σημαντικά θέματα όπως αυτό της ενδο-προσωπικής και της δια-προσωπικής νοημοσύνης.

Έτσι μπορεί να γίνεται αιτία καλλιέργειας των ικανοτήτων , να τα πηγαίνουμε καλά με τον εαυτό μας (ενδο-προσωπική νοημοσύνη) και με τους άλλους,(δια- προσωπική νοημοσύνη).

Τραγουδώντας και συζητώντας, στην οικογένεια και στο σχολείο, στίχους όπως:

Κέρασες ποτέ τον εαυτό σου

Του πες μπράβο, αξίζεις φίλε μου…

«ανοίγουμε δρόμους» που οδηγούν τα παιδιά και τους εφήβους, σε μια πιο ισορροπημένη και ευτυχισμένη μελλοντική ζωή, αφού «εξασκούνται» να τα πηγαίνουν καλά με τον εαυτό τους. Οι «καλές σχέσεις» με τον εαυτό όμως , είναι το θεμέλιο για τις «καλές σχέσεις» και με τους άλλους.

Πηγή: <http://www.rodiaki.gr/article.php?id=182759&catid=37&maincatid=1>

Το ζήτημα του ψυχολογικού φόβου και πως να τον αντιμετωπίσετε

Ένας από τους μεγάλους εχθρούς του ανθρώπου είναι ο φόβος. Όσο λιγότερο φόβο έχει κανείς, τόσο περισσότερο υγεία και ψυχική αρμονία θα βιώνει στη ζωή του. Το ουσιαστικό πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι να απαλλαγεί απ’ τον φόβο.

Όταν δεν νιώθεις φόβο για μια κατάσταση, τότε αυτή δεν μπορεί να σε βλάψει. Πρέπει βέβαια να θυμάσαι ότι πολύ συχνά σε καταλαμβάνει ο φόβος με υποσυνείδητο τρόπο, χωρίς δηλαδή να τον αντιλαμβάνεσαι. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάς είναι ότι ο φόβος «μπλοφάρει». Αν τον αντιμετωπίσεις με βάση αυτήν την ενθύμηση, τότε ο φόβος διαλύεται.

Ο φόβος δημιουργείται συνήθως ως προσπάθεια του νου να ελέγξει το μέλλον, το μέλλον για το οποίο το μόνο που ξέρουμε είναι ότι ... δεν υπάρχει!! Αφού το παρελθόν μόνο υπήρξε –δηλαδή δεν υπάρχει σήμερα!- και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα, ο μοναδικός χρόνος, στον οποίο ζούμε την ζωή μας είναι το παρόν!

Ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσετε τους ψυχολογικούς σας φόβους και τα προβλήματα που εκπηγάζουν απ’ αυτούς, είναι να καλλιεργήσετε μεθοδικά την επίγνωση, και την επαφή σας με τον εσωτερικό σας παρατηρητή.

Στην ουσία, όλοι μας γνωρίζουμε, πως ό,τι κι αν κάνουμε, ότι κι αν αισθανθούμε, ό,τι κι αν σκεφτούμε, υπάρχει κάτι μέσα μας, «κάποιος» που παρατηρεί τα πάντα. Αν ο νους μας, αντί να προσπαθεί να ελέγξει μια σκέψη μας με άλλες σκέψεις –που σχεδόν πάντα αφορούν το παρελθόν και το μέλλον, δηλαδή χρονικές περίοδοι που δεν υφίστανται στην ουσία της ζωής μας!- μετακινηθεί σ’ αυτόν τον «παρατηρητή», τότε θα δούμε ότι η ατμόσφαιρα του φόβου εξαφανίζεται, και τη στιγμή που ο φόβος παύει να είναι παρών, σταματάει και η ανάγκη μας για έλεγχο!

Κάποιοι πιστεύουν ότι το αντίθετο συναίσθημα της Αγάπης είναι το μίσος. Αυτό δεν είναι αλήθεια: Ο αντίποδας της Αγάπης είναι ο φόβος!  Φανταστείτε τον εαυτό σας σαν ένα άδειο μπουκάλι. Αν επιλέγετε κατά τη διάρκεια της ζωής σας να γεμίζετε το «μπουκάλι» σας με φόβο, τότε δεν θα περισσεύει καθόλου χώρος για την Αγάπη. Αντίθετα, εάν «ανοίξετε» το «μπουκάλι» σας και το γεμίζετε, σε κάθε ευκαιρία, με Αγάπη, τότε δεν θα υπάρχει καθόλου χώρος μέσα σας για να αναπτυχθεί ο φόβος!

Πηγή: <http://www.aftognosia.gr/2010-07-20-21-40-13/49-to-zitima-tou-psychologikou-phovou-kai-pos-na-ton-antimetopisete.html>

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο.

Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές

το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες-μα ούτε βήμα πίσω. 

Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων

Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία. 

Και πρόσεξε: μην ξεχαστείς ούτε στιγμή. 

Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια

αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την 

ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες

μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα

αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη νύχτα του πολέμου

έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς

εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.

Δεν έχεις καιρό

δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. 

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.

Δε θα διστάσεις.

Θ’ απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου

θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι

για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.

Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.

Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν’ άστρο, να ονειρεύεσαι

είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου

να την ακούς να λέει τα όνειρα της για το μέλλον.

Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις

γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια

μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.

Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου

θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.

Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα

θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο

απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.

Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου

δε θα γερνάς.

Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος

αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουμε στον κόσμο

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.

Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου

θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη

σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.

Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό

να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια

σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον.

Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει

εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Τάσος Λειβαδίτης

Ξεπερνώντας τους εσωτερικούς μας δαίμονες

Γεννήθηκα ελεύθερος. Με την πάροδο του χρόνου και σιγά-σιγά άρχισα να στερούμαι την φυσική αυτή ελευθερία. Θα ρωτήσετε, και με το δίκιο σας, μα τι σόι ελευθερία είχες ως νεογέννητο εφόσον ήσουν υπόχρεος για την επιβίωση σου στους γονείς σου; Είχα την ελευθερία να αισθάνομαι και να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα όπως είναι και όχι μέσα από υπαγορεύσεις, απαγορεύσεις, στερεότυπα και κοινωνικούς συμβιβασμούς. Στις μέρες μας θεωρώ ελευθερία τα δικαιώματα που πηγάζουν από το κοινωνικό συμβόλαιο του Συντάγματος, δηλαδή ελευθερίες του τύπου να εκφράζομαι ελεύθερα κτλ κτλ.

Η αρχική αίσθηση της ελευθερίας που ένοιωθα στην ουσία δεν ήταν ελευθερία αλλά φυσικότητα. Με τον καιρό και όσο μεγάλωνα μου βάζανε κανόνες, πώς να μιλάω, πώς να ντύνομαι, πώς να τρώω, πώς να σέβομαι τους μεγαλύτερους ή τους θεσμικούς, τι να διαβάζω, τι εθνικότητας είμαι, πώς να ευχαριστώ τους άλλους, πώς να ξεχωρίζω κ.ο.κ. Αυτοί οι κανόνες, χωρίς να το καταλάβω, έγιναν Εγώ! Διαμόρφωσαν αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «χαρακτήρας». Έγιναν όλοι αυτοί οι κανόνες το μέσα μου και το έξω μου. Δηλαδή σύμφωνα με την εσωτερική μου διαμόρφωση έβλεπα και το περιβάλλον μου. Ήμουν λυπημένος, έβλεπα γύρω μου θλίψη, ήμουν χαρούμενος και έβλεπα ευτυχία, ήμουν θυμωμένος και έβλεπα μίσος. Άρχισα δηλαδή να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια. Αλλά όπως είπαμε τα ¨ιδίων¨ μου δεν ήταν δικά μου, δεν ήταν το φυσικό μου, ήταν διαμορφωμένα από τους κανόνες.

Η τωρινή μου κατάσταση, το Εγώ μου απέχει χρόνια από την ελεύθερη μου νιότη. Τώρα είμαι ο χαρακτήρας μου. Ένα πέτασμα δημιουργήθηκε που ξεχωρίζει το μέσα από το έξω και με προφυλάσσει. Τα ηνία της περιφρούρησης του επίκτητου χαρακτήρα μου πήρε το μυαλό μου. Η σκέψη μου πλέον ανεξέλεγκτη από μένα δουλεύει ακατάπαυστα δημιουργώντας τις κατάλληλες και ιδεατές συνθήκες για να υπάρχει το μόρφωμα μου, ο χαρακτήρας μου. 

Κάπου βαθιά μέσα μου αισθάνομαι αυτή την φαυλότητα, ότι αυτό που δείχνω και πασχίζω για να το δείξω έτσι, στην ουσία δεν είμαι εγώ. Τι είναι αυτό που με αποτρέπει από την αποδοχή της κατάστασης μου; Είναι αυτοί οι δαίμονες που με κρατάνε ξύπνιο τα βράδια και κοιμισμένο την ημέρα. Είναι αυτοί οι δαίμονες που προσπαθούν να συντηρήσουν το ψέμα. Ένα ψέμα το οποίο δεν πρέπει να το αντιληφθούν οι άλλοι, αλλά ούτε και γω! Δεν φοβάμαι τους γύρω μου μόνο, αλλά ενδόμυχα φοβάμαι και ντρέπομαι για την κατάσταση μου. Θέλω να αλλάξω, θέλω να ξεφύγω από την ματαιότητα τούτη, αλλά και δεν ¨θέλω¨. Αυτή την άρνηση και αυτόν τον δισταγμό τον θρέφει η σκέψη. «Μα πώς να αλλάξω τόσα χρόνια πορεύτηκα έτσι! Και αν η άλλη κατάσταση δεν είναι καλή;». Έτσι η σκέψη έχει βρει ένα τέχνασμα να με κρατά σε λήθαργο, την ευχαρίστηση. Αισθάνομαι όμορφα όταν με επιβραβεύουν για αυτό που δείχνω ότι είμαι. Αυτή η αγαλλίαση είναι βάλσαμο αλλά και μπούσουλας που λέει ότι σωστά πράττω, σωστά έχω διαμορφωθεί. 

Η ευχαρίστηση αυτή που εισπράττω μου προσφέρει μια γαλήνη ψευδεπίγραφη αλλά και μία ασφάλεια. Στην αναζήτηση της ασφάλειας κλείνομαι όλο και πιο πολύ στο καβούκι μου αλλά λαθεμένα πιστεύω πως ανοίγομαι. Ανοίγομαι σε νέους κοινωνικούς κύκλους όπου μέσα από αυτούς ψάχνω την επιβεβαίωση του πλαστού χαρακτήρα μου. Η ευχαρίστηση που αισθάνομαι ποτέ δεν είναι χείμαρρος, είναι τζούρες μικρές και όλο και επιζητώ την επανάληψη τους και όσο επαναλαμβάνεται  τόσο φθίνει σε ένταση. Τότε είναι που βρίσκει την κερκόπορτα ανοιχτή ο φόβος και εισχωρεί. Φοβάμαι πως δεν θα επαναληφθεί η αίσθηση της ευχαρίστησης που λαμβάνω ως επισφράγισμα του διαμορφωμένου μου χαρακτήρα και συνεπώς θα μου αποκαλυφθεί το ψέμα μου μέσα στο οποίο με βάλανε να ζω. Μπερδεμένα πράματα! Εκεί όμως πατάει η σκέψη. Δώσε στη σκέψη μπέρδεμα και αυτή θα παίζει στην έδρα της! Δώσε στην σκέψη τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας θα παίζει και με τον δωδέκατο παίχτη!

Όλη αυτή η ατέρμονη κατάσταση με ρουφάει, με στραγγίζει από κάθε απόθεμα ενέργειας που έχω. Πρέπει να μοχθήσω να απαλλαγώ από αυτήν. Το πρώτο μου βήμα θα πρέπει να είναι αυτό της αποδοχής. Να αποδεχτώ και να παραδεχτώ την ύπαρξη της κατάστασης αυτής. Πρέπει να δώσω χρόνο για να το αποδεχτώ. Όχι από αύριο αλλά τώρα, πρέπει να δώσω χρόνο σιωπής και ηρεμίας ώστε να ανακτήσω δυνάμεις για τον ανήφορο της αλλαγής. Μένοντας σιωπηλός θα ακούσω το βαθύτερο μου κέντρο, θα έρθω σε επαφή με αυτό που πριν έλεγα φυσικότητα.  Μέσα από την σιωπή θα αρχίσω να αισθάνομαι τον παλμό των γύρω μου και θα αντιλαμβάνομαι περισσότερα από ότι με τον λόγο και αυτό γιατί θα δω ότι οι άλλοι είναι σαν εμένα, ίδιοι. Πριν δεν μπορούσα να αντιληφθώ εμένα, πώς θα μπορούσα τους άλλους;

Μετά την αποδοχή πρέπει να μάθω να αγαπώ πραγματικά τον εαυτό μου, αλλιώς πώς θα αγαπήσω ειλικρινά τους γύρω μου; Θα πρέπει να ξεκαθαρίσω μέσα μου την ανάγκη από την αγάπη. Αγαπώ άδολα τους γύρω μου ή μέσα από την ανάγκη μου τους έχω κοντά και από την συχνή επαφή και την πάροδο του χρόνου ξέχασα ότι μου καλύπτουν κάποιους φόβους και πλανώμαι πως τους αγαπώ; Μήπως έχω μπερδέψει την αποδοχή από τους άλλους του φαλκιδευμένου μου Εγώ και αυτή την αποδοχή την εκλαμβάνω ως αγάπη; Οι απαντήσεις αυτές θα με οδηγήσουν στην αυτογνωσία και όχι οι αναγνώσεις εκατοντάδων βιβλίων που μου αποσπούν την προσοχή και ξεκλειδώνουν και πάλι την κερκόπορτα. Τότε το είδωλο μου δεν θα είναι το επιφανειακό, το φθαρτό, το πρόσκαιρο αλλά αυτό το άδολο, το αθώο, το ενάρετο όμοιο των συνανθρώπων μου, αυτή είναι η έννοια της αυτογνωσίας. Πρέπει μέσα από την αυτογνωσία να αντιληφθώ το μάταιο της φιλοδοξίας να γίνω κάτι καλύτερο από αυτό που είμαι. Πρέπει να γίνω αυτό που είμαι. Και πώς θα γίνει αυτό; Αφαιρώντας τους φλοιούς της μορφοποίησης από τους τόσους κανόνες που έχω εισαγάγει στην κατά τα άλλα απλή ζωή. Δηλαδή πρέπει να αφαιρώ, όχι να προσθέτω.

Κάπως έτσι θα φτάσω στο κέντρο μου, κάπως έτσι θα φτάσω στο πριν μου. Για να φτάσω όμως θα πρέπει με θάρρος και χωρίς αμφιβολίες να αφεθώ στο ποτάμι της αυτοανακάλυψης. Θα πρέπει να απαγκιστρωθώ από όλες μου τις προκαταλήψεις, όλα μου τα πιστεύω, όλες μου τις κρίσεις, όλες μου τις επικρίσεις. Και έτσι με καθαρή ματιά αλλά και αδειανό χώρο μέσα μου θα μπορέσω να γεμίσω με το νέο, το καθαρό το αιθέριο, το σύμπαν όλο, δηλαδή τον νέο Εμένα. Όταν πάρω όλο το βάρος της ευθύνης για την κατάσταση μου χωρίς να το απεμπολώ τότε θα βρω γαλήνη. Μια γαλήνη που θα προέρχεται από την συνειδητοποίηση ότι αφού εγώ φταίω γι αυτό που έγινα, εγώ μπορώ να με ξανά αλλάξω!

 Πηγή: <http://nekthl.blogspot.gr/2013/10/blog-post.html>

Η γωνιά του παιδιού

Παιχνίδια και κουίζ για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο ιστότοπος αυτός της Ε.Ε. για τα δικαιώματα του παιδιού απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους σαν ΕΣΕΝΑ! Παίξε παιχνίδια, δες βίντεο και κόμικς και μάθε ποια είναι τα δικαιώματά σου. Μπορείς ακόμα να μάθεις με ποιον πρέπει να επικοινωνήσεις στη χώρα σου, αν κρίνεις ότι κάποιοι δεν σου συμπεριφέρονται σωστά. Ο Όλι, η Άννα και η παρέα τους θα σε βοηθήσουν να τα μάθεις όλα!

σύνδεσμος: <http://europa.eu/kids-corner/index_el.htm>

Πολλές φορές...

«Η ασθένεια είναι μια σύγκρουση μεταξύ της προσωπικότητας και της ψυχής». Bach.

Πολλές φορές...

Το κρυολόγημα στάζει όταν ο οργανισμός δεν κλαίει.

Ο πονόλαιμος φράζει όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει τις αγωνίες.

Το στομάχι καίει όταν ο θυμός δεν μπορεί να βγει.

Ο διαβήτης εισβάλει όταν η μοναξιά πονάει.

Το σώμα παχαίνει όταν η δυσαρέσκεια πιέζει.

Ο πονοκέφαλος καταθλίβει όταν αυξάνουν οι αμφιβολίες.

Η καρδιά χαλαρώνει όταν το νόημα της ζωής φαίνεται να τελειώνει.

Οι αλλεργίες συμβαίνουν όταν η τελειομανία είναι ανυπόφορη.

Τα νύχια σπάνε όταν απειλούνται οι άμυνες.

Το στήθος σφίγγει όταν η υπερηφάνεια σκλαβώνει.

Η πίεση αυξάνει όταν ο φόβος φυλακίζεται.

Οι νευρώσεις παραλύουν όταν το εσωτερικό παιδί τυραννάει.

Ο πυρετός θερμαίνει όταν οι άμυνες εκρήγνουν τα όρια της ανοσίας.

Τα γόνατα πονούν όταν η υπερηφάνεια είναι άκαμπτη.

Ο καρκίνος σκοτώνει εάν δεν συγχωρείς ή/και έχεις κουραστεί "να ζουν".

Και οι σιωπηλοί σου πόνοι; Πως μιλάνε στο σώμα σου;

Η ασθένεια δεν είναι κακό. Θα σου πει ότι έχεις πάρει λάθος δρόμο. 

Φαίνεται ωραίο να μοιραστούμε αυτό το μήνυμα.

Ο δρόμος προς την ευτυχία δεν είναι ευθύς. 

Υπάρχουν καμπύλες που ονομάζονται ΛΑΘΗ, 

φανάρια που λέγονται ΦΙΛΟΙ, 

φώτα που ονομάζονται ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ,

κι όλα γίνονται, αν έχεις:

ένα ανταλλακτικό που ονομάζεται ΑΠΟΦΑΣΗ,

μια ισχυρή μηχανή που ονομάζεται ΑΓΑΠΗ, 

μια καλή ασφάλιση που ονομάζεται ΠΙΣΤΗ, 

άφθονο καύσιμο που ονομάζεται ΥΠΟΜΟΝΗ, 

αλλά πάνω απ’ όλα έναν έμπειρο οδηγό που ονομάζεται ΘΕΟΣ.

* Άρθρο από την εφημερίδα του νοσοκομείου του Nelson Torres,(Ψυχίατρος στη Βενεζουέλα).

πηγή: http://youtu.be/Mcq1-aX0qp8

Άσε με...

Άσε με να παίξω λίγο ακόμα

περνάει η ζωή και μεγαλώνω

Άσε με να τρέξω λίγο ακόμα

υπάρχουν δρόμοι που δεν πρόλαβα να τρέξω

Άσε με να γελάσω λίγο ακόμα

σκληραίνει ο κόσμος και το γέλιο λιγοστεύει

Άσε με να ονειρευτώ λίγο ακόμα

στα όνειρά μου οι χειμώνες ξεθυμαίνουν

Άσε με να εμπιστευτώ λίγο ακόμα

φοβούνται οι άνθρωποι και μένουνε μονάχοι

Άσε με να ελπίζω λίγο ακόμα

πως θα'ρθει η μέρα που ο κόσμος θα μονιάσει

Άσε με

Λίγο ακόμα

Να θυμάμαι πώς θέλω να ζήσω ... !

Στέβη Σαμέλη

Πηγή: http://samelistevi.blogspot.gr/2010/10/blog-post.html

12 σκληρές αλήθειες που θα σε βοηθήσουν να ωριμάσεις

Καθώς κοιτάς πίσω στη ζωή σου, θα συνειδητοποιήσεις ότι πολλές φορές όταν νόμιζες ότι είχες χάσει κάτι καλό, στην πραγματικότητα κατευθυνόσουν προς κάτι καλύτερο. Δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα.

Μερικές φορές πρέπει απλά να χαλαρώσεις και να έχεις πίστη ότι τα πράγματα θα πάνε καλά. Πήγαινε σιγά-σιγά και άσε τη ζωή να κυλήσει. Επειδή, μερικές φορές, οι αλήθειες που δεν μπορείς να αλλάξεις, καταλήγουν να αλλάζουν αυτές εσένα και να σε βοηθάνε να ωριμάσεις.

Διάβασε παρακάτω δώδεκα τέτοιες αλήθειες.

1. Όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Είναι τρελό πως καταλήγεις πάντα εκεί που προορίζεσαι να είσαι πως, ακόμα και οι πιο τραγικές και αγχωτικές καταστάσεις τελικά σε διδάσκουν σημαντικά μαθήματα που ποτέ δεν είχες ονειρευτεί ότι θα είχες την ευκαιρία να μάθεις. Να θυμάσαι, πολλές φορές, όταν τα πράγματα καταρρέουν, στην πραγματικότητα βρίσκουν επιτέλους τη θέση τους.

2. Δεν μπορείς να αρχίσεις να βρεις τον αληθινό σου εαυτό, πριν χαθείς σε αυτό τον κόσμο. Το να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις χαθεί είναι το πρώτο βήμα για να ζήσεις τη ζωή που θέλεις. Το δεύτερο βήμα είναι να αφήσεις τη ζωή που δεν θέλεις. Το να κάνεις μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου είναι αρκετά τρομαχτικό. Αλλά ξέρεις τι είναι ακόμα πιο τρομαχτικό; Το να μετανιώνεις. Το όραμα χωρίς δράση είναι ονειροπόληση και η δράση χωρίς όραμα είναι ένας εφιάλτης. Η καρδιά σου είναι ελεύθερη, έχε το θάρρος να την ακολουθήσεις.

3. Είναι συνήθως ο πιο βαθύς πόνος που σε κάνει να αναπτύξεις πλήρως τις δυνατότητες σου. Είναι οι τρομαχτικές, αγχωτικές επιλογές που καταλήγουν να είναι οι πιο αξιόλογες. Χωρίς πόνο, δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή. Αλλά να θυμάσαι, ο πόνος, όπως ακριβώς και τα πάντα στη ζωή, έχει ως στόχο να μάθεις από αυτόν και στη συνέχεια να αφεθείς ελεύθερος.

4. Μια από τις δυσκολότερες αποφάσεις που θα αντιμετωπίσεις ποτέ στη ζωή σύμφωνα με το alexiptoto είναι το αν θα φύγεις μακριά ή θα κάνεις άλλο ένα βήμα προς τα εμπρός. Αν πιάσεις τον εαυτό σου σε ένα κύκλο να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον ή να προσπαθείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου εναντίον κάποιου που προσπαθεί να σε αλλάξει, φύγε μακριά. Αλλά, αν κυνηγάς ένα όνειρο, κάνε άλλο ένα βήμα. Και μην ξεχνάς ότι μερικές φορές αυτό το βήμα θα σε κάνει να τροποποιήσεις το όνειρο σου ή να σχεδιάσεις ένα νέο – είναι εντάξει να αλλάξεις γνώμη ή να έχεις περισσότερα από ένα όνειρα.

5. Θα πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου πρώτα. Πριν γίνεις φίλος με άλλους, θα πρέπει να είσαι φίλος του εαυτού σου. Πριν αρχίσεις να διορθώνεις τους άλλους, θα πρέπει να διορθώσεις τον εαυτό σου. Πριν κάνεις τους άλλους χαρούμενους, θα πρέπει να κάνεις τον εαυτό σου χαρούμενο. Δεν λέγεται εγωισμός αυτό, λέγεται προσωπική ανάπτυξη. Μόλις βρεις μια ισορροπία μέσα σου, μπορείς να ισορροπήσεις και τον κόσμο γύρω σου.

6. Μια από τις μεγαλύτερες ελευθερίες είναι το να μην νοιάζεσαι για το τι σκέφτονται όλοι οι άλλοι για εσένα. Όσο ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα, τους ανήκεις. Μόνο όταν δεν απαιτείς έγκριση από οποιονδήποτε άλλο εκτός του εαυτού σου μπορείς να ανήκεις σε εσένα.

7. Μπορεί να χρειαστεί να μείνεις για λίγο μόνος πριν συνειδητοποιήσεις ότι, αν και τα αντικείμενα από τις αποτυχημένες σχέσεις σου μπορεί να μην μοιράστηκαν ισόποσα, τα ζητήματα που κατέστρεψαν τις σχέσεις πιθανόν μοιράστηκαν. Γιατί, πως μπορείς να σταθείς μόνος σου με αυτοπεποίθηση ή να δεις τα ίδια ζητήματα στην νεότερη σχέση σου και να μην συνειδητοποιείς τα σπασμένα κομμάτια που σου ανήκουν; Το να συνειδητοποιείς τα ζητήματα σου και να τα αντιμετωπίζεις, θα σε κάνει πολύ πιο ευτυχισμένο άτομο μακροπρόθεσμα, από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.

8. Το μόνο πράγμα που μπορείς να ελέγξεις απόλυτα είναι το πώς θα αντιδράσεις στα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Όσο περισσότερο μπορείς να προσαρμοστείς στις καταστάσεις της ζωής, τόσο πιο ψηλά θα ανεβαίνεις και τόσο πιο γρήγορα θα είσαι σε θέση να ανακάμψεις από τις πτώσεις.

9. Κάποιοι άνθρωποι θα σου πουν ψέματα. Να θυμάσαι, ένας ειλικρινής εχθρός είναι καλύτερος από ένα φίλο που ψεύδεται. Δείξε λιγότερη προσοχή σε αυτά που οι άνθρωποι λένε και περισσότερη προσοχή σε αυτά που κάνουν. Οι ενέργειες τους θα σου δείξουν την αλήθεια, η οποία θα σε βοηθήσει να μετρήσεις την πραγματική ποιότητα της σχέσης σας σε μια μακροπρόθεσμη βάση.

10. Αν επικεντρωθείς σε αυτά που δεν έχεις, ποτέ δεν θα έχεις αρκετά. Αν είναι ευγνώμων για αυτά που έχεις, θα καταλήξεις να έχεις ακόμα περισσότερα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται ούτε στις ιδιοκτησίες, ούτε στο χρυσό. Η ευτυχία κατοικεί στη ψυχή. Η αφθονία δεν είναι το πόσα έχεις, είναι το πώς αισθάνεσαι για αυτά που έχεις. Όταν παίρνεις τα πράγματα για δεδομένα, η ευτυχία φεύγει μακριά.

11. Ναι, έχεις αποτύχει στο παρελθόν. Αλλά μην κρίνεις τον εαυτό σου από το παρελθόν, δεν ζεις εκεί πια. Απλά επειδή δεν είσαι εκεί που θα ήθελες να είσαι σήμερα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα είσαι εκεί κάποια μέρα. Μπορείς να μετατρέψεις τα πάντα γύρω σου εν ριπή οφθαλμού κάνοντας μια απλή επιλογή – να σηκωθείς, να προσπαθήσεις ξανά, να αγαπήσεις και πάλι, να ζήσεις ξανά και να ονειρευτείς ξανά.

12. Ναι, τα πάντα θα πάνε καλά. Ίσως όχι σήμερα, αλλά τελικά. Θα υπάρξουν στιγμές που φαίνεται ότι όλα όσα θα μπορούσαν να πάνε στραβά, πάνε στραβά. Και μπορεί να νιώθεις σαν να είσαι κολλημένος εκεί για πάντα, αλλά δεν θα είσαι. Σίγουρα, ο ήλιος σταματάει να λάμπει κάποιες φορές και μπορεί να βρεθείς σε μια τεράστια καταιγίδα ή δύο, αλλά τελικά ο ήλιος θα βγει και θα λάμψει και πάλι. Μερικές φορές εξαρτάται από εμάς, να μείνουμε όσο το δυνατόν πιο θετικοί γίνεται ώστε να καταφέρουμε να δούμε και πάλι τις ακτίνες του ήλιου μέσα από τα σύννεφα.

Πηγή: http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/08/12_20.html

Ένα υπέροχο μάθημα αυτογνωσίας

Υπάρχει μια παλιά ιστορία για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού….

«Ήρθα, δάσκαλε, γιατί νοιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πως μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;» 

Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε:

«Πόσο λυπάμαι, αγόρι μου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά, ίσως..» και ύστερα από μια παύση συνέχισε : «Αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημά μου και μετά να μπορέσω να σε βοηθήσω.» 

«Ε …;μετά χαράς, δάσκαλε» είπε διστακτικά ο νεαρός, νοιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν για άλλη μια φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του. 

«Ωραία» συνέχισε ο δάσκαλος. Έβγαλε το δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας :»Πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος. Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς για αυτό. Και με κανέναν τρόπο μη δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς.» 

Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι κι έφυγε. Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε γι’ αυτό.

Όταν το παιδί έλεγε «ένα χρυσό φλουρί» άλλοι γελούσαν, άλλοι του γύριζαν τις πλάτες και μόνο ένας γέροντας φάνηκε αρκετά ευγενικός για να μπει στον κόπο να του εξηγήσει ότι ένα χρυσό φλουρί ήταν πάρα πολύ για ένα δαχτυλίδι. Θέλοντας να βοηθήσει, ένας του πρόσφερε ένα ασημένιο νόμισμα κι ένα μπακιρένιο τάσι, όμως, ο νεαρός είχε οδηγίες να μη δεχτεί λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί κι έτσι απέρριψε την προσφορά.

Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον συνάντησε στο δρόμο του στην αγορά – και σίγουρα θα ήταν πάνω από εκατό άτομα – , παραδέχτηκε την αποτυχία του, καβάλησε το άλογο και γύρισε πίσω.

Πόσο θα ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί για να το δώσει στο δάσκαλο και να τον γλυτώσει από το πρόβλημά του. Έτσι, θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και τη βοήθεια του δασκάλου. 

Μπήκε μέσα στην κάμαρη. 

«Δάσκαλε» είπε, «λυπάμαι. Είναι αδύνατο να τα καταφέρω. Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως, νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού.»

«Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό, νεαρέ μου φίλε» απάντησε χαμογελώντας ο δάσκαλος. «Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού. Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησέ τον πόσα μπορεί να πιάσει.Ομως, μην του το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω με το δαχτυλίδι.»

Ο νεαρός καβάλησε το άλογο κι έφυγε πάλι.

Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με το φακό, το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί:

«Πες στο δάσκαλο, αγόρι μου, ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτυλίδι του.»

«Πενήντα οχτώ χρυσά;» φώναξε το παιδί.

«Ναι» απάντησε ο κοσμηματοπώλης. «Βέβαια,, με λίγη υπομονή θα μπορούσαμε να βγάλουμε γύρω στα εβδομήντα χρυσά φλουριά, όμως, αν είναι επείγον …;»

Ο νεαρός έτρεξε συγκινημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα.

«Κάθισε» του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε. «Είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. ‘Ένα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν τέτοιο, πρέπει να σ΄εκτιμήσει ένας αληθινός ειδικός. Γιατί στη ζωή σου γυρίζεις εδώ κι εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία;» 

Και μ’ αυτά τα λόγια, έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο μικρό του δάχτυλο του αριστερού του χεριού…

Διαβάστε περισσότερα: 24ωρο: Ένα Υπέροχο Μάθημα Αυτογνωσίας http://24wro.blogspot.com/2013/07/blog-post_2662.html#ixzz2grPNGoOy

Ζητείται νηφάλια σκέψη

Βρισκόμαστε σε περίοδο κρίσης και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Καθημερινά, στις φιλικές και οικογενειακές ομάδες θα έχετε ακούσει αυτή την έκφραση. Γιατί όμως οι άνθρωποι βρίσκονται σε αυτό το μούδιασμα; Γιατί οι άνθρωποι στέκονται σαστισμένοι και βλέπουν να χάνονται όσα θεωρούσαν δεδομένα; Γιατί είναι ανήμποροι να συλλάβουν τη φύση, την έκταση και την εξέλιξη του κακού που τους έχει βρει. Θα μου πείτε γιατί όχι. Δεν είναι και λίγα αυτά που μας βρήκαν. Ποια όμως είναι η ευθύνη μας; Μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό;

Οι άνθρωποι ζουν πολλαπλές απώλειες. Χάνουν υλικές απολαβές.Χάνουν υλικές απολαύσεις. Χάνουν φανταστικές ευχαριστήσεις. Χάνουν την εμπιστοσύνη τους στον κόσμο και σε ό,τι κάλο έβλεπαν στον άλλο και στον εαυτό τους. Η απώλεια γεννά το πένθος. Αλλά διερωτώμαι πόσο καιρό θα βρισκόμαστε σε αυτό το πένθος και τι μας εμποδίζει να βγούμε από αυτό.

Οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι έχουν αρκετές θεωρητικές έννοιες και αναλυτικές πρακτικές που ακολουθούν, για να δώσουν την δικιά τους ερμηνεία.Δεν είναι δικιά μου αρμοδιότητα για να τις αναλύσω. Η κυβέρνηση μας δίνει το μήνυμα ότι αν αντισταθείς θα έρθει η πτώχευση, η ανεργία, η μιζέρια και θα χαθείς. Ένα δεύτερο μήνυμα είναι ότι δεν μπορείς και να αντισταθείς γιατί θα χαθείς.Το τρίτο μήνυμα είναι ότι δεν μπορείς να σκεφτείς γιατί οτιδήποτε και να πράξεις θα είσαι χαμένος. Άλλωστε το είπε και η Τρόικα. Οπότε το συμπέρασμα είναι να μην κάνεις τίποτα. Αλλά αυτό πάλι δεν οδηγεί πουθενά. Βρισκόμαστε στην δίνη των εξελίξεων της καταστροφής μας, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Είμαστε σε ένα κυκεώνα προβλημάτων και κακοφωνίας, χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε. Όλα αυτά οδηγούν τους ανθρώπους στην αδράνεια. Δεν κάνουν τίποτα γιατί θεωρούν ότι δεν θα γίνει και τίποτα. Βρισκόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο που τον αναπαράγουμε μεταξύ μας. Σε μια αγωνιώδης αναμονή για το χειρότερο που θα έρθει να μας βρει. Υποφέρουμε γιατί δεν μπορούμε να εκφραστούμε. Και όταν λέω να εκφραστούμε, δεν εννοώ με βία, οργή και θυμό. Αλλά να αντιδράσουμε ορθολογικά και αποτελεσματικά. Ζητείται νηφάλια σκέψη. Να μας βγάλει από αυτόν τον φαύλο κύκλο που το μόνο που μας κάνει είναι να αναλωνόμαστε, να μην μπορούμε να μετακινηθούμε, να θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να ενεργήσουμε. Λέμε όχι στην απαγόρευση και την απονέκρωση της σκέψης. Όχι στην παραπληροφόρηση και στην καθοδηγούμενη σκέψη. Λέμε ναι στην ενεργοποίηση της ορθολογικής και  νηφάλιας σκέψης. Ναι, στην σωστή πληροφόρηση. Ναι, στην γνώση. Δεν χρειαζόμαστε καμιά ομπρέλα και κενά λόγια. Ήρθε ή ώρα της δράσης και όχι της αντίδρασης. Ήρθε η ώρα να προσεγγίσουμε τους ανθρώπους και να ξαναβρεθούμε μαζί τους. Να καλλιεργήσουμε την αμοιβαία υποστήριξη, την προσφορά και την αλληλεγγύη. Ευρυγώνια ματιά, σκέψη, σκληρή προσπάθεια  και πάνω από όλα αξιοπρέπεια. Αλληλεγγύη, τι όμορφη και ξεχασμένη λέξη. Γιατί άραγε θα έπρεπε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο για να την ξαναθυμηθούμε. "Η αλληλεγγύη δεν είναι ζήτημα αλτρουισμού. Η αλληλεγγύη προέρχεται από την αδυναμία να ανεχτούμε την προσβολή προς τη δική μας ακεραιότητα της παθητικής ή ενεργητικής συνεργασίας στην καταπίεση των άλλων, και από την βαθιά αναγνώριση των πιο επεκτατικών συμφερόντων μας. Από την αναγνώριση ότι, είτε μας αρέσει είτε όχι, η απελευθέρωση μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με εκείνη κάθε άλλου όντος στον πλανήτη, και ότι πολιτικά, πνευματικά, στην καρδιά της καρδιάς μας γνωρίζουμε πως οτιδήποτε άλλο είναι δυσβάστακτο".(Aurora Levins Morales).

Το ψυχολογικό τεστ με τις τέσσερις πόρτες

Απαντήστε την ερώτηση κι ακολουθήστε τις οδηγίες.Σημειώστε τις απαντήσεις σας σ' ένα χαρτί κι έπειτα ανατρέξτε στην ερμηνεία… Θα εντυπωσιαστείτε με την ερμηνεία των αποτελεσμάτων! Βέβαια, μην ξεχνάτε πως πρόκειται μόνο για ένα απλό τεστ και μια προσπάθεια αποκρυπτογράφησης των συμβολισμών!

Η ερώτηση είναι:

Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και γύρω σου υπάρχουν 4 πόρτες:
Μία Λευκή, μία Μαύρη, μία Μπλε και μια Ροζ
Με ποια σειρά τις ανοίγεις και τι βλέπεις πίσω από αυτές τις πόρτες; Έχεις το δικαίωμα να μην ανοίξεις κάποια εάν δεν θέλεις.
-Δώστε την απάντηση πριν δείτε τη ανάλυση..




Ανάλυση:

Λευκή: Η προσωπική ζωή
Μαύρη: Θάνατος
Μπλε: Επάγγελμα
Ροζ: Αγάπη

Ερμηνεία 1 

Αν η πρώτη είναι η λευκή, το άτομο νοιάζεται επαρκώς για τον εαυτό του.
Αν είναι η ροζ, το άτομο ή είναι ερωτευμένο ή αναζητά επειγόντως μια σχέση.
Αν είναι η μπλε, το άτομο έχει θέσει σε απόλυτη προτεραιότητα την καριέρα του, πράγμα που σημαίνει οτι είτε έχει παραγκωνίσει τη ζωή για χάρη της καριέρας του, είτε καίγεται για χρήματα.
Αν είναι η μαύρη, το άτομο έχει έντονες τάσεις φυγής, βρίσκεται σε κατάθλιψη ή σε πλήρη εσωστρέφεια. Γενικά η επιλογή της μαύρης πόρτας δείχνει μια κακή ψυχολογία και κάποιες φορές μια πλήρη παραίτηση.

Ερμηνεία 2 

Αν η δεύτερη πόρτα είναι η λευκή, το άτομο έχει βάλει σε δεύτερη μοίρα τη ζωή του, αλλά ακόμα κι έτσι αγαπάει τον εαυτό του.
Αν είναι η ροζ, ο άνθρωπος είναι σε συναισθηματική ισορροπία, είτε γιατί έχει μια ομαλή σχέση αγάπης, είτε γιατί απλά είναι ισορροπημένος μέσα του.
Αν είναι η μπλε, το άτομο ξοδεύει αρκετό χρόνο στην εργασία του εις βάρος άλλων σημαντικότερων τομέων της ζωής του. Πολλές φορές αυτή η θέση δείχνει ένα άτομο το οποίο το έχει ρίξει απλά στη δουλειά για να καλύψει τα κενά της ζωής του.
Αν είναι η μαύρη, το άτομο έχει πάλι τάσεις φυγής, ίσως όχι τόσο έντονες όπως αν ήταν η πρώτη του επιλογή, αλλά και πάλι, οι τάσεις είναι έντονες. Πολλοί έφηβοι δίνουν αυτή τη πόρτα ως δεύτερη, και αυτό διότι συνήθως στην εφηβεία υπάρχουν ούτως η άλλως γενικότερες τάσεις φυγής. Πάλι όμως, το πρόβλημα είναι κι εδώ έντονο.

Ερμηνεία 3 

Αν η τρίτη πόρτα είναι η λευκή, το άτομο φαίνεται να έχει παρατήσει τη ζωή του, δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα. Συνήθως αυτά τα άτομα έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και ρέπουν στην απαισιοδοξία.
Αν είναι η ροζ, το άτομο είτε βρίσκεται σε μια τελματωμένη σχέση, είτε έχει παραιτηθεί του δικαιώματος να αγαπά και να αγαπιέται.
Αν είναι η μπλε, το άτομο έχει μια καλή σχέση με την εργασία του, άπό την οποία φαίνεται να είναι ικανοποιημένος…
Αν είναι η μαύρη, το άτομο πάσχει σε κάποιον από τους υπόλοιπους τομείς. Για να δείτε σε ποιον τομέα πάσχει, αρκεί να δείτε ποια είναι η τέταρτη πόρτα. Δηλαδή εάν η μαύρη είναι τρίτη και μετά την μαύρη είναι οποιαδήποτε από τις άλλες τρεις, θα καταλάβετε ότι το πρόβλημα υπερτονίζεται στον τομέα που φαίνεται από την τελευταία πόρτα. Εδώ το άτομο νιώθει πως κάτι του λείπει από τη ζωή του και δεν νιώθει πλήρης.

Ερμηνεία 4 

Αν η τέταρτη πόρτα είναι η λευκή, το άτομο έχει παραιτηθεί πλήρως από την προσωπική του ζωή. Πολλές φορές την απάντηση αυτή τη δίνουν γυναίκες οι οποίες έχουν παραδοθεί στις υποχρεώσεις του σπιτιού, του άνδρα, των παιδιών και των εγγονών τους. Όπως και να ‘χει όμως, δείχνει μια έντονα προβληματική κατάσταση.
Αν είναι η ροζ, το άτομο έχει παραιτηθεί πλήρως από το συναισθηματικό του κόσμο, είτε γιατί ζει σε μια πλήρως τελματωμένη σχέση, είτε γιατί το ίδιος έχει αποκλείσει αυτό το κομμάτι από τη ζωή του.
Αν είναι η μπλε, η εργασία δεν αρέσει στο άτομο. Την κάνει απλά για λόγους επιβίωσης.
Αν τέλος είναι η μαύρη, το άτομο είναι υγιές, έχει επιθυμία για ζωή.
Τι βλέπει πίσω από την πόρτα;1) Η σειρά που θα ανοίξει τις πόρτες έχει τη μεγαλύτερη σημασία
2) Ότι και να δει από πίσω είναι ένας απλός συμβολισμός. Συνήθως η πόρτα δείχνει τη συναισθηματική του στάση για τον κάθε τομέα.

Πηγή: www.alexiptoto.com.

Σκόρπιες σκέψεις

Καλό μήνα και ας ελπίσουμε πως ο Οκτώβρης θα μας χαρίσει μεγαλύτερη επίγνωση του εαυτού μας για να μπορέσουμε να απολαύσουμε τον κόσμο. Όλο μεγαλύτερη επίγνωση της παρούσας στιγμή σημαίνει να αφουγκραζόμαστε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας.Να κατανοήσουμε ότι είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Να αδράξουμε την στιγμή.

Βέβαια αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο, θα μου απαντήσετε. Και όμως, αφού είναι εύκολο να "χανόμαστε" στη δίνη των σκέψεων μας και να τις αφήσουμε να καθορίζουν τα συναισθήματα και την συμπεριφορά μας. Γιατί να μην είναι εφικτό να επανασυνδεθούμε με το σώμα μας και τις αισθήσεις που βιώνει; Αναρωτιέμαι γιατί να μην μπορούμε να ξυπνάμε με τους ήχους  τις γεύσεις και τις μυρωδιές από την παρούσα στιγμή. Αυτό μπορεί να είναι η μυρωδιά του πρωινού καφέ που έχει ετοιμάσει ο αγαπημένος μας. Το κελάηδημα ενός πουλιού που "καλωσορίζει" την νέα ημέρα. Ένα γλυκό φιλί από τους αγαπημένους μας. 

Η συνειδητοποίηση αυτού του είδους δεν ξεκινάει από το να προσπαθούμε να "αλλάξουμε" οτιδήποτε από τον εαυτό μας. Αλλά να τον κοιτάξουμε κατάματα και να τον αγαπήσουμε για αυτό που είναι. Άλλωστε, αν δεν αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας. Πως είναι δυνατόν να επιτρέψουμε σε κάποιον άλλον να τον αγαπήσει. Βέβαια, αποκτώντας συναίσθηση της αξίας μας θα στραφούμε στους άλλους με μεγαλύτερη ευχαρίστηση & θετικό πνεύμα. 

Κατά την διάρκεια των χρόνων, αρκετοί φιλόσοφοι αναφέρουν ότι πηγαίνοντας ένα βήμα πέρα από τους περιορισμούς του εγωκεντρικού εαυτού μας, μπορεί να βιωθεί η επίγνωση του εαυτού. 

Σας φιλώ γλυκά και σας εύχομαι να είναι ο Οκτώβρης γεμάτος αρώματα, γεύσεις και εικόνες της τωρινής στιγμής.

Απλά κλείστε τα μάτια και ταξιδέψτε.