Από το "εγώ" στο "Εμείς"

Το πέρασμα από το Εγώ στο Εμείς δεν είναι, φυσικά εύκολο. Είναι, όμως, εφικτό. Και το δείχνει η πράξη. Όπου κι αν κοιτάξει κανείς στη χώρα, θα βρεί παρόμοιες δραστηριότητες που το αποδεικνύουν (βλ. βίντεο). 

Πολλοί συγχέουν το πέρασμα από το «εγώ» στο «εμείς», με την αλληλεγγύη, την ευσπλαχνία, την βοήθεια προς τον συνάνθρωπο, και οτιδήποτε φιλικό σχετίζετε με τους άλλους. Δεν μιλώ για αυτό. Θα ήθελα να σας θυμίσω ότι μπορείτε να δείτε πίσω από το «παιχνίδι» του είναι και του φαίνεσθαι.

Είναι πολύ εύκολο, να είμαστε και να φαινόμαστε ευσπλαχνικοί και αλληλέγγυοι  προσφέροντας βοήθεια στους άλλους , κοροϊδεύοντας ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό. Και μετά να επιστρέφουμε στο σπίτι μας ικανοποιημένοι ότι βοηθήσαμε κάποιον, ότι κάναμε το χρέος μας απέναντι στην κοινωνία. Πίσω όμως  από την ευσπλαχνία και την αλληλεγγύη,  κρύβονται συνήθως οι μεγαλύτεροι «απατεώνες»,  και ίσως είναι από τα  πιο εύκολα πράγματα  που μπορεί να κάνει  κάποιος.

 Γιατί όμως θα το κάνουμε αυτό;

·         για να προβληθούμε μήπως  στην κοινωνία σαν καλοί πολίτες;

·         ή για να κερδίσουμε τον θεό μας;

·         μήπως επειδή μας έχουν πει ότι η ευσπλαχνία είναι καλό πράγμα;

·       ή αισθανόμαστε ότι έχουμε «φάει" τόσα πολλά και νοιώθουμε τύψεις και ψάχνουμε ένα τρόπο να εξιλεωθούμε;

·         μήπως επειδή φοβόμαστε ότι κάποια στιγμή θα βρεθούμε και εμείς σε μια κατάσταση φτώχειας και θέλουμε να ξορκίσουμε αυτήν την πιθανότητα;

·         μήπως επειδή  πραγματικά λυπούμαστε  τους φτωχούς; 

Αυτά  προφανώς δεν είναι ευσπλαχνία, όμως φαίνεται αναμφισβήτητα σαν ευσπλαχνία.  Και φυσικά είναι μια χαρά τόσο για τους φτωχούς που την εισπράττουν,  όσο και για τους πολίτες που την εκφράζουν και έτσι μπορούν  όλοι να κοιμούνται ήσυχα και η κοινωνία να προχωρεί.

Έτσι λοιπόν  το πέρασμα από το εγώ στο εμείς δεν σηματοδοτεί απαραίτητα μια  ευσπλαχνική και αλληλέγγυα συμπεριφορά προς  τους συνανθρώπους μας. Αλλά πρωτίστως  μια εσωτερική  κατάσταση , μια ψυχολογική υπέρβαση  που γίνετε αντιληπτή μόνο από αυτόν που την βιώνει, και εκφράζετε και στο περιβάλλον, χωρίς όμως τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά και κίνητρα που προαναφέραμε.

Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι  το εγώ  μας είναι μέρος του συνόλου, ότι όλα είναι μια ενότητα, τότε δεν υπάρχει το εμείς,  δεν υπάρχει αυθεντική  ευσπλαχνία και αλληλεγγύη. Το πιο σημαντικό σε μια προσφορά που κάνουμε,   είναι  η ενέργεια η οποία συνοδεύει την κάθε προσφορά μας .

Και η ενέργεια πάντα επιστρέφει στον κάτοχο της , στην πηγή της, στην ενότητα .

Τότε μόνο, όταν συνειδητά προσφέρουμε στον συνάνθρωπο μας, επιτρέπουμε στην ενέργεια μας  να κινηθεί παντού  δια μέσω της προσφοράς μας.

Αν όχι, τη είδους ενέργεια είναι αυτή που συνοδεύει την προσφορά μας;